شیخ صدوق روایت کند:

در هنگام شهادت امام حسین (ع)، غباری تیره و سیاه همراه بادی سرخ به آسمان بلند شد که چیزی دیده نمی‌شد. حتّی مردم پنداشته بودند بر آنان عذاب نازل شده است. ساعتی این وضع ادامه داشت. سپس گرد و غبار برطرف شد.

قال السّیّد:

قَالَ الرَّاوِی: و ارْتَفَعَتْ فِی السَّمَاءِ فِی ذَلِکَ الْوَقْتِ غُبْرَهٌ شَدِیدَهٌ سَوْدَاءُ مُظْلِمَهٌ فِیهَا رِیحٌ حَمْرَاءُ لَا یُرَى فِیهَا عَیْنٌ وَ لَا أَثَرٌ، حَتَّى ظَنَّ الْقَوْمُ أَنَّ الْعَذَاب‏ َقدْ جَاءَهُمْ، فَلَبِثُوا کَذَلِکَ سَاعَهً، ثُمَّ انْجَلَتْ عَنْهُمْ.[۱]

[۱]– اللهوف: ۱۷۷، مقتل الخوارزمی ۲: ۳۷٫