کسانی که نماز جماعتشان تنها به شکل و صورت باشد، و دل‌هایشان مخالف هم، بلکه میانشان بغض و دشمنی بوده که هر کدام بد برادر خود را می‌خواهد، و در نعمت‌های خداوند، حسد می‌ورزند، خصوصاً اگر [این تیرگی‌ها] میان امام و مأموم باشد، من گمان نمی‌کنم در چنین اجتماعی نور و روشنی بوده، و نزد خداوند برای چنین اجتماعی فضیلتی بوده باشد!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۶۸