وقتى به تراجم علماى سلف مراجعه کنیم، مى  بینیم که افراد بسیارى درمیان آن  ها بوده  اند که صاحب کرامات و معنویّات بوده  اند. هم در علمیّات صاحب کرامت بوده  اند و هم در عملیّات و عبودیّت. و جمع بین این دو نیز کرامت است!

شخصى پسر نابینایش را نزد مرحوم شیخ جعفر شوشترى عالم بزرگ، جعفر شرف الدین بن محمّد باقر (حدودا ۱۲۵۰ـ ۱۳۳۵)، صاحب تألیفات متعدّد از جمله کتاب «الخصائص الحسینیه».  برده بود که به جهت استشفاى او سوره  ى حمد بخواند. ایشان فرموده بود:« ما جوان ها هنوز حال و نَفَس پیرها را نداریم، به نزد پدرم بروید. »

وى نزد پدر ایشان⁽از پاورقى گذشته معلوم شد که نام پدر ایشان، محمّد باقر بوده است.⁾ رفته بود، و ایشان هم دست روى چشم بچه گذاشته و مشغول خواندن سوره  ى حمد شده بود، مقدارى که خوانده بود بچه گفته بود: بابا! از میان انگشتان آقا مى  بینم. و وقتى که حمد تمام شده بود، همه جا و همه چیز را کاملاً دیده بود!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد