بنابراین اگر انسان دنبال عیب اشخاص نباشد، هم تخلّق به اخلاق الله کرده، رنگ خدا گرفته است و هم این‌که از نظر روحی و روانی مصونیّت پیدا کرده است و نسبت به اشخاص دغدغه ندارد؛ چون بدی از آن‌ها ندیده است، در معاشرت با آن‌ها هیچ دغدغه‌ای ندارد، خیلی راحت با آن‌ها دست می‌دهد، رفت و آمد می‌کند. امّا اگر پس پرده‌ها را فهمید، به این راحتی با او مصافحه نمی‌کند، رفت و آمد نمی‌کند.