ای نور قدیم کردگاری

ای تازه تر از گل بهاری

گل با همه حسن پیش رویت

خاری بود، از جمال، عاری

زان دیده ی مست ، نرگس آموخت

خود شیوه ی مستی و خماری

در شام فراق عاشقان را

گیسوی تو رمز بی قراری

ماه رمضان ز روی ماهت

شد چشمه ی مهر کردگاری

نور تو صفای طور سیناست

کوی تو حریم دلسپاری

بر سینه ی خاک، مدفن تست

رخشنده مدال افتخاری

ای نور زمین و آسمانها

ای آینه ی جمال باری

بر لوح زمان به خط زرین

گفتار تو مانده یادگاری

از نور تو ای چراغ دانش

تاریکی جهل شد فراری

عید است شها گدای خود را

از بارگهت مران به خواری

خاموش (حسان) که خود شه دین

داند ره و رسم بنده داری

شاعر: حبیب اله چایچیان(حسان)