از آیات: «وَ لاَ تَقْرَبَا هَـذِهِ الشَّجَرَهَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّــلِمِینَ»⁽ سوره ى بقره، آیه ى ۳۵؛ سوره ى اعراف، آیه ى ۱۹٫⁾؛ (به این درخت نزدیک نشوید، که از ستمکاران مى گردید.) و نیز: «فَلاَ یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنَّهِ فَتَشْقَى » ⁽ سوره  ى طه، آیه  ى ۱۱۷٫⁾؛ (مبادا شما را از بهشت بیرون کند، تا مبادا دچار شقاوت شوى.) و هم چنین: «إِنَّ لَکَ أَلاَّ تَجُوعَ فِیهَا وَ لاَ تَعْرَى وَ أَنَّکَ لاَ تَظْمَؤُاْ فِیهَا وَ لاَ تَضْحَى» ⁽ سوره  ى طه، آیه  هاى ۱۱۸ و ۱۱۹٫⁾؛ (تو در بهشت، گرسنه و برهنه و تشنه و آفتاب زده نمى  شوى.) و نیز: «فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّیْطَـنُ» ⁽سوره  ى اعراف، آیه  ى ۲۰؛ نیز ر.ک: سوره ى طه، آیه ى ۱۲۰٫ ⁾؛ (پس شیطان آن دو را وسوسه نمود.) استفاده مى  شود که تمام فساد و افساد و غلغله و سروصدایى که در روى زمین بوده و هست و خواهد بود از همین « مأکل و مشرب » است؛ زیرا تکالیف متوجّه غضب و شهوت است، و تناول غذا و نوشیدنى موجب آن  هاست.

واى بر ما که خود را اشرف مخلوقات مى  دانیم ولى از حیوانات پست  تریم، وگرنه این همه هزینه براى معاشرات و مراجعات نامشروع معنا نداشت. اگر مأکل و مشرب را تعدیل کنیم، چه  قدر غضب  ها و شهوت  ها تعدیل مى  شود. خدا مى  داند کفّار در شبانه  روز براى به فساد کشاندن مسلمان  ها و موءمنین چه  قدر پول خرج مى  کنند. ما هم گویا خود را ناچار و مضطر و گرفتار مى  دانیم. آیا با وجود ضعف حال و گرسنگى باز به این همه فسادهاى اخلاقى و اختلاطات مضرّ و نامشروع و این  همه ریاست طلبى  ها و کشتار و ظلم محتاجیم؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد