]سالک الی الله باید[ در همه‌ی خیرات، جدّی و کوششی داشته باشد؛ مخصوصاً اهتمامی در تأدیب زبان مبارکش که هیچ یک از اعضاء به درجه‌ی آن، لازم الرّعایه و صعب التّأدیب و العلاج نیست!
خلاصه، امر آن به درجه‌ای مشکل است و رعایت او خطیر و آفات او خطری است که با این‌که قطعاً حقیقت کلام، شرافتش بر صَمت و سکوت مسلّم است، اطّبای روحانی –یعنی انبیاء و اولیاء و حکما (ع)- مطلقاً سکوت را ترجیح داده‌اند، فرموده‌اند: «اِن کانَ کلامُک مِن فِضَّه فسُکوتُک مِن ذَهَب!»
]«اگر سخن تو از نقره باشد، سکوت تو از طلاست!»[
… و عملش مؤونه ندارد؛ و مخصوصاً آفاتش خیلی باریک و دقیق، و تشخیص آن‌ها برای بزرگان، محلّ اعتنا و تأمّل است!
این است که روایت است که: حضرت سیّد انبیاء (ص) با انبیاء ثلاثه (ع) جمع شده، هر یکی چیزی فرمودند به این وتیره که: «هر کس فلان عمل بکند، به کتاب من عمل نموده»، آن حضرت فرمودند:
«هر کس زبانش را اصلاح نماید، به تمام قرآن عمل کرده است!»
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۶۸
پاسخ دهید