«إِنَّ أَبْخَلَ اَلنَّاسِ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلاَمِ»[۱]، بی‌سلامی خیلی نکبت است و داشتنِ توقعِ سلام از دیگران و منتظرِ سلام بودن بی‌توفیقی است، غیبتِ از میدانِ مسابقه است، «سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ»[۲]، سلام حسنه است، درجه است، تخلّق به اخلاقِ خدای متعال و اولیای الهی و ملائکه است، و از صفاتِ بهشت است، «تَحِیَّتُهُمْ فِیهَا سَلَامٌ»[۳]، تحیّتِ بهشتیان «سلام» است. این تلقینِ سلامتی که من باید برای جامعه مایه‌ی سلامت باشم، نویدِ امن بدهم، افرادِ جامعه، افرادی که با من تعامل دارند مرا در مقامِ آدمیت و خلافتِ الهی ببینند و مظهریتِ اسمِ مبارکِ سلام در شئونِ زندگیِ یک مسلمان باید به اثبات برسد. لذا «سلام» آغازِ حرکتِ در مسیرِ سلامت است، «سلام» تواصی به حق است، اگر حیوان قصدِ خیری هم نداشته باشد، چون کارِ او غریزی است و ارادی نیست، ولی چهارپایان ضرری ندارند، لکن همه‌ی همّتِ آن‌ها شکمشان است، وقتی انسان سلام می‌کند یعنی همّتِ او سلامتِ جامعه است، نجاتِ جامعه است، و وقتی سلام می‌کند اعلانِ سنخیت نسبت به عناصر و مجاریِ فیضِ الهی است، و این ادبی که حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها با ابلاغِ سلامِ خدای متعال بر او چه ادبی نشان داد، «أَنْتَ السَّلامُ وَ مِنْکَ السَّلامُ وَ لَکَ السَّلامُ وَ إِلَیْکَ یَعُودُ السَّلامُ»، خدای متعال به من سلام رسانده است، خودِ او سلام است، و سلام از او می‌آید و سلام به او برمی‌گردد. بنابراین مبدأ و مقصدِ سلام «رنگِ خدا گرفتن» است، سبقه الله است، و انسانی که به امام سلام می‌کند اعلانِ این است که مغناطیسِ وجودِ لاهوتیِ شما دلِ ضعیفِ مرا به خود مجذوب می‌کند، اجازه بدهید من با شما باشم، در خطِ شما باشم، با شما به مقصدِ اعلی بروم. سلامِ ما چیزی بر امامان علیهم السلام اضافه نمی‌کند، اما بر خودمان اضافه می‌کند.
[۱] روضه الواعظین، جلد ۲، صفحه ۴۵۹ (وَ قَالَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: إِنَّ أَعْجَزَ اَلنَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اَلدُّعَاءِ وَ إِنَّ أَبْخَلَ اَلنَّاسِ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلاَمِ.)
[۲] سوره مبارکه حدید، آیه ۲۱ (سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّهٍ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ۚ ذَٰلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ)
[۳] سوره مبارکه یونس، آیه ۱۰ (دَعْوَاهُمْ فِیهَا سُبْحَانَکَ اللَّهُمَّ وَتَحِیَّتُهُمْ فِیهَا سَلَامٌ ۚ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ)
پاسخ دهید