یکی اینکه فرمودند: «لِی اَوْرادٌ» برای من اورادی است در «آناءِ اللَّیْلِ وَالنَّهارِ»، تمامِ اوقاتِ من پُر است. یکی از درخواست‌های حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در دعای شریف کمیل از خدای متعال این است که اوقاتِ شب و روزِ من را «بِذِکْرِکَ مَعْمُورَهً»[۱]، پس معلوم می‌شود «ذکر» روز و شبِ انسان را آباد می‌کند، زندگی بدونِ یادِ دوست، بدونِ اتّصالِ سیمِ دل به خدای متعال، بدونِ عشق و محبّت ویران است، دل هم ویران است، روابط هم خراب است. «محبّت» اکسیر است، «محبّت» سیمِ اتّصال است، این «محبّت» در ذکر «جلوه» می‌کند، وقتی انسان کسی را دوست دارد و دوستیِ او در اوج است مگر می‌تواند بدونِ نامِ او زنده باشد و بدونِ یادِ او آرامش پیدا کند؟

[۱] دعای کمیل