جناب داود پیغمبر علیه السلام از خدای متعال نقل می‌کند که خدای متعال فرمود: اگر کسی وقتی بعد از مرگ با من ملاقات می‌کند ببینم چراغِ محبّتِ من وجودِ او را نورانی کرده است او را به بهشت وارد می‌کنم. اگر در خانه‌ی دلِ کسی محبّتِ خدای متعال باشد خدای متعال او را به ملائکه واگذار نمی‌کند بلکه خودِ خدای متعال او را به بهشت وارد می‌کند. کسی که نزدِ من می‌آید و به رحمتِ الهی می‌پیوندد، اگر از گناهانی که انجام داده است احساسِ پشیمانی کند و سرافکندگی داشته باشد و از گناهانِ خود شرم و حیاء کند او را به بهشت وارد می‌کنم، ضمناً کاری می‌کنم که از خاطرِ این ملائکه‌ای که پرونده‌ی بنده‌ام را تکمیل کرده‌اند و گناهان را در آن نوشته‌اند برود و به یاد نیاورند که این آدم کارِ قبیح و زشتی انجام داده است، یعنی می‌فرماید من هم او را به بهشت وارد می‌کنم و هم برای او آبروداری می‌کنم و نمی‌گذارم کسی متوجّهِ بدی‌های او بشود.

سوم اینکه اگر کسی زمانی که رحلت می‌کند و نزدِ من می‌آید یک حسنه‌ی سالم بهمراه داشته باشد من او را به بهشت وارد می‌کنم. حضرت داود علیه السلام سؤال می‌کنند: آن حسنه‌ای که اگر یک حسنه هم باشد موجبِ این می‌شود که خودِ خدای متعال این بنده را به بهشت ببرد چیست؟ می‌فرماید: اگر به دادِ یک بیچاره‌ای برسد. امروز در جامعه‌ی ما کم بیچاره ندارد، کمر ببندید و شوقِ بهشت داشته باشید و ان شاء الله گرفتاری‌ها را برطرف کنید.