حبّ علی یعنی ایمان. عشق علی اکسیر است. کسی عاشق باشد نمی‌تواند به خود اجازه دهد کاری کند که حضرت امیر از او ناراضی باشد. امام حسین را نمی‌تواند نادیده بگیرد، امام زمان را نمی‌تواند نادیده بگیرد. لذا محبوبیّت ایمان صرف محبوبیّت فضای فکری نیست. محبوبیّت ایمان مجذوبیّت به علی و اولاد علی است. خود علی ایمان است. این شجره‌ی طیبه وجود نازنین پیغمبر است. ساقه‌ی آن امیر المؤمنین است. شاخه‌های آن اهل بیت عصمت و طهارت هستند. میوه‌ی آن حسنین (سلام الله علیها) است و برگ‌‌های آن خود شیعیان هستند. «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ»[۱۵] شامل همه‌ی این جهات می‌شود. امیر المؤمنین حقیقت ایمان هستند. وجود نازنین حضرات معصومین (علیهم السّلام) حقیقت ایمان هستند.

لذا عینیّت ایمان، تجسّم ایمان، تمثّل ایمان، وجود مقدّس حضرت علی و اولاد طاهرین او است. اگر انسان آن را داشت خواه یا ناخواه از بدی‌ها توبه می‌کند. یکی از جهاتی که «حُبُ‏ عَلِیٍ‏ حَسَنَهٌ لَا تُضِرُّ مَعَهَا سَیِّئَه»[۱۶] این‌که محبّت امیر المؤمنین گناه سوز است، معصیّت سوز است. یعنی آدم گناه می‌کند آلوده می‌شود، غرق در گناه می‌شود و به برکت محبّت علی بخشیده می‌شود یا نه، محبّت علی نمی‌گذارد انسان آلوده شود.