«وَ لا یبدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنها وَ لیضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیوبِهِنَّ »؛[۱] «و زینت خود را جز آن مقدار که نمایان است، آشکار نکنند و [اطراف] روسرى هاى خود را بر سینه خود افکنند [تا گردن و سینه با آن پوشانده شود] ».

«حجاب»، در لغت به معناى پرده، حاجب و پنهان کردن است و در اصطلاح «پنهان کردن زن خود را از دید مرد بیگانه است». آنچه دین اسلام بر زنان لازم دانسته، همان پوشش است که در متون دینى و در کلام فقیهان، از آن به ستر، پوشش، ساتر و پوشاننده تعبیر شده است.

حجاب و پوشش پیش از اسلام، در میان برخى از ملّت ها – از جمله ایران باستان و قوم یهود و شاید در هند – مطرح و از آنچه که در قانون اسلام آمده، سخت تر بوده است.[۲]

 این دستور در دین اسلام، حدود سال هاى چهارم و پنجم تشریع گردیده است.[۳]

حجاب، یکى از احکام ضرورى اسلام به شمار مى آید و شیعه و سنى بر آن، اتفاق نظر دارند. خداوند متعال در این باره سه آیه[۴] در شهر مدینه، نازل کرده و در دو مورد آن، به مسأله پوشش بانوان اشاره کرده است.[۵] علاوه بر این، احادیث بسیارى درباره اهمیت و چگونگى حجاب نقل شده است.

حضرت على علیه السلاممى فرماید: «پوشیدگى زن به حالش، بهتر است و زیبایى اش را پایدارتر مى سازد».[۶]

پوشش براى زن دو هدف و فلسفه اساسى دارد:

۱ – مصونیت زن، در برابر طمع ورزى هاى هوس بازان.

۲ – پیشگیرى از تحریکات شهوانى و تأمین سلامت و بهداشت جامعه.[۷]

در زمینه حجاب و پوشش، توجه به چند نکته بایسته است:

یکم. زن باید بدن و زیور آلات و آرایش خود و هر آنچه را که نزد عرف زینت محسوب مى شود، در برابر مرد نامحرم بپوشاند و تنها دست و صورت از آن استثنا شده است.

دوم. هر چند دین اسلام نسبت به نوع و رنگ و حتى دوخت لباس، تأکید چندانى ندارد و تنها به اصل پوشش ـ اعم از چادر، مانتو و مانند آن – تکیه کرده است ؛ ولى روشن است که لباس نباید تنگ، محرّک، نازک، بدن نما و باعث جلب توجّه گردد. از این رو چادر برترین پوشش به شمار مى آید. از مواردى که مشکى بودن آن مکروه نیست ؛ بلکه نشانه وقار و متانت است، چادر و عبا مى باشد که در روایات به آن اشاره شده است.

سوم. پرهیز از نرمش در سخن که باعث طمع نامحرم شود و متانت در راه رفتن و استفاده نکردن از کفش هایى که باعث توجه نامحرم مى گردد، بخشى از حجاب زن را تشکیل مى دهد.

چهارم. گرچه پوشش کامل براى مرد واجب نیست ؛ ولى نگاه زن به بدن او حرام است. همان گونه که پوشش صورت و دست ها تا مچ بر زن، واجب نیست ؛ ولى نگاه مرد به آن از روى شهوت حرام است.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی

[۱] – نور ۲۴ ، آیه ۳۱٫

[۲] – مطهرى، مرتضى، مسأله حجاب، ص ۲۱٫

[۳] – باید توجه داشت که هر چند سال نزول آیات حجاب و پوشش، در کتب تفسیر و تاریخ ثبت نشده است ؛ ولى با توجه به اینکه از یک سو این آیات در سورهاى احزاب و نور آمده و سوره احزاب از نظر ترتیب نزول پیش از سوره نور و بعد از سوره آل عمران قرار دارد و از سوى دیگر طبق نقل تفسیر نمونه سوره آل عمران در بین سالهاى دوم و سوم نازل گردیده است، مى‏توان به خوبى حدس زد که سوره احزاب در سال‏هاى چهارم و پنجم نازل گردیده است. بنابر این آیه حجاب در این سال‏ها تشریع گردیده است. محتواى این سوره نیز مؤید این مسأله مى‏باشد .

[۴] – نور ۲۴ ، آیه ۳۱ و احزاب (۳۳)، آیه ۵۹ و ۳۳٫

[۵] – نور ۲۴ ، آیه ۳۱ و احزاب (۳۳)، آیه ۵۹٫

[۶] – «صِیانَهُ المَرأَهِ اَنعَمُ لِحالِها وَ اَدوَمُ لِجَمالِها»: مستدرک الوسائل، ج ۱۴، باب ۷۰٫

[۷] – احزاب ۳۳ ، آیه ۵۹٫