«کُنتُم خَیرَ أُمَّهٍ أُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرُونَ بِالمَعرُوفِ وَ تَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ »؛[۱] «شما بهترین امتى بودید که به سود انسان ها آفریده شده اند [؛ چه اینکه] امر به معروف و نهى از منکر مى کنید».

«معروف» آن است که عقل و شرع آن را نیک و خوب بداند و «منکر» آن است که عقل و شرع آن را ناپسند و بد بداند. بنابراین آنچه که نیک است – اعم از امور فرهنگى، اعتقادى، اقتصادى، عبادى، اخلاقى، سیاسى، جسمى، روانى و… – معروف است و کلیه آنچه که ناپسند است، مشمول منکر مى گردد. پس امر به معروف، به معناى «فرمان دادن به کار خوب» و نهى از منکر، به معناى «باز داشتن از کار بد» است.

بهترین راه براى به دست آوردن مصداق هاى معروف و منکر، مراجعه به شرع است. بعضى از معروف ها عبارت است از: تقوا، احسان و نیکى، توکل، حسن ظن به خدا، توبه، تلاوت قرآن، شکر خدا، مشورت، دعا، اخلاق نیک، بردبارى، ایستادگى در راه دین، خوف از خدا، انفاق، اندیشیدن و تفکر، عفو و بخشش، فرو بردن خشم، جهاد، نماز، روزه و… بخشى از منکرها نیز عبارت است از: کفر، نفاق، دوستى با کافران، ظلم و ستم، خیانت به بیت المال، کتمان حق، دین فروشى، بخل، کرنش در برابر دشمن، بد گمانى، دروغ، غیبت، تهمت، ایجاد اختلاف، ریاست طلبى، حسادت، قطع رحم و… .

فریضه امر به معروف و نهى از منکر، در همه ادیان مطرح بوده است و وجوب آن اختصاص به مسلمانان ندارد. این حکم در میان بنى اسرائیل به چشم مى خورد. خداوند در قرآن مى فرماید: «اهل کتاب همه یکسان نیستند ؛ بلکه پاره اى از آنان به انجام این فریضه مى پردازند و از نیکان به شمار مى روند».[۲] لقمان اجراى این فریضه را به فرزندش سفارش مى کند.[۳] خداوند به حضرت موسى و هارون دستور مى دهد که با زبان نرم، فرعون را نصیحت کنند.[۴]

امر به معروف و نهى از منکر، از مهم ترین، بهترین و عالى ترین فریضه ها و واجبات اسلامى است ؛ به طورى که برخى از فقیهان، آن را از ضروریات دین دانسته اند. در آیات و روایات گوناگونى به آن سفارش شده است و تعابیر زیبایى در آنها به چشم مى خورد. حضرت على علیه السلام مى فرماید: «تمام کارهاى نیک و (حتى) جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهى از منکر، همچون آب دهان در برابر دریاى پهناورى است».[۵] امام باقر علیه السلاممى فرماید: «بد قومى هستند، قومى که بر امر به معروف و نهى از منکر عیب مى گیرند و آن را بى ارزش مى پندارند».[۶]

ذکر چند امر در این زمینه لازم است:

۱ – این فریضه از تکالیف همگانى است و همه مسلمانان باید آن را پاس بدارند. این چنین نیست که در زمان اقتدار حاکمیت اسلامى، این فریضه تنها بر دوش نیروهاى انتظامى و قوه قضاییه و سایر نهادهاى دولتى قرار داشته باشد ؛ بلکه تک تک آحاد مردم به انجام این فریضه موظف اند. امر به معروف و نهى از منکر، واجب کفایى است و چنانچه عده اى به اجراى آن بپردازند و به گسترش معروف و از بین بردن منکر اقدام ورزند، انجام دادن آن از دیگران ساقط مى شود.

۲ – در اجراى فریضه امر به معروف و نهى از منکر، بین زن و مرد تفاوتى نیست و هر دو گروه، در این راستا وظیفه و مسؤولیت دارند.

۳ – یکى از مراتب امر به معروف و نهى از منکر اقدام و برخورد عملى با شخص گنه کار است ؛ ولى به فتواى مراجع تقلید، این امر باید[۷] با اجازه حاکم شرع و مسؤولان حکومت اسلامى انجام گیرد و بدون اجازه آنها جایز نیست.[۸]

۴ – این فریضه داراى شرایطى است که بدون فراهم آمدن آنها، انجام دادن آن بر شخص واجب نیست ؛ بلکه در برخى موارد نیز حرام است.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی

[۱] – آل عمران ۳ ، آیه ۱۱۰٫

[۲] – آل عمران ۳ ، آیه ۱۱۳ و ۱۱۴٫

[۳] – لقمان ۳۱ ، آیه ۱۷٫

[۴] – طه ۲۰ ، آیه ۴۳ و ۴۴٫

[۵] – «وَ ما اَعمالُ البِرٌّ کُلُّها وَ الجهادُ فى سَبیلِ اللّهِ عِندَ الامرِ بِالمَعرُوفِ وَ النَّهىِ عَنِ المُنکَرِ اِلاّ کَنفثه فِى بَحرٍ لُجّى»: نهج البلاغه، کلمات قصار، ش ۳۷۴٫

[۶] – «بِئسَ القَومِ قَومٌ یَعیبُونَ الامرِ بِالمَعروفِ وَ النَّهىَ عَنِ المُنکرِ»: وسائل الشیعه، ج۱۱، ط جدید، ص۳۹۲٫

[۷] – طبق برخى فتاوا بنابر احتیاط واجب است.

[۸] – مکارم، استفتاءات، ج ۲، س ۱۳۷۷ ؛ صافى، جامع الاحکام، ج ۲، س ۱۴۵۶ ؛ سیستانى، منهاج الصالحین، ج ۱، م ۱۷۷۳ ؛ خامنه‏اى، اجوبه الاستفتاءات، س ۱۰۵۴٫