انفاق از «نَفَق» (بر وزن فَرَس) و «نفاق» (بفتح- ن) به معناى خروج یا تمام شدن است.

در لغت آمده: نفقت الدّابَّه نفوقا: مات و خرج روحها»؛ یعنی چهارپا مرد و روح از بدنش خارج شد.

راغب می گوید: «نفق الشّى‏ء: مضى و نفد»؛ یعنى شى‏ء رفت و تمام شد. در صحاح می گوید: «نفق الزّاد نفقا: نفد» توشه تمام شد. زمخشرى از یعقوب نقل کرده است: «نفد الشّى‏ء و نفق واحد» یعنى هر دو به یک معنا است.

در مجمع ذیل آیه: “نَفَقاً فِی الْأَرْضِ“[۱] فرمود: اصل نفق به معناى خروج است. و در ذیل آیه ۳ بقره فرمود: انفاق اخراج مال است «انفق ماله» مال خویش را از ملکش خارج کرد.

بنابر این، انفاق را از آن انفاق می گویند که شخص مال را بدان وسیله از دستش خارج می کند و یا فانى مى‏ نماید.[۲]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. انعام، ۳۵.

[۲]. به نقل از: قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج ۷، ص ۹۷، واژه “نفق“.