«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَعْوَانِهِ» و بعد «أَنْصَارِهِ»! وقتی انسان تعاون داشت و «عون» بود مناسبتِ او شدیدتر می‌شود، محبّتِ او بیشتر می‌شود، آمادگی برای جانفشانی پیدا می‌کند، آن وقت جزوِ انصارِ حضرت می‌شود. پروردگار عزیز در سوره مبارکه صف فرمودند: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا أَنْصَارَ اللَّه کَمَا قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّه»[۱]، ای مؤمنان! شما بیایید و انصار الی الله باشید، این خیلی عجیب است! این نصرتِ خدای متعال حرکت به سوی خدای متعال است، خدای متعال ضعفی ندارد که شما بخواهید او را کمک کنید تا قوی بشود، نصرتِ شما، جبهه رفتنِ شما، سلاح به دست گرفتنِ شما و مقابله‌ی شما حرکتِ شما به سوی خدای متعال است. «مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ» چه کسانی انصار الی الله هستند؟ یعنی نصرتِ آن‌ها و کمکِ آن‌ها جهت‌دار است، دل به عملِ انسان جهت می‌دهد، چه کسی خالصانه جبهه‌ی حق را یاری می‌کند؟ وقتی این یاریِ جبهه‌ی حق با نیّتِ قربی باشد خودِ این نصرت حرکت الی الله است، «مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّه»، وقتی قشون آمد و کنار رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم قرار گرفت «فَأَیَّدْنَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَى عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِینَ» ، آن‌هایی که مؤمن بودند و زیرِ پرچم و تحت فرماندهیِ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم کمک و نصرت کردند، ما این‌ها را غالب کردیم، قاهرین یعنی غالبین، ما این‌ها را بر دشمن پیروز کردیم، این نصرت برای درگیری است.
اما «عون» اینطور نیست، لحظه لحظه‌ی زندگی شما یا کمک به امام زمان ارواحنا فداه است، اعانت بر احسان برّ و تقوا است، اگر زندگیِ شما در مسیرِ نیکی کردن است، در مسیرِ گره گشودن است، در مسیرِ گرفتنِ دستِ افتاده‌ای است، در مسیرِ شاد کردن دل‌هاست، در مسیرِ مهربان کردنِ دل‌ها نسبت به یکدیگر است، در مسیرِ اصلاحِ ذات البین است، در مسیرِ ایثار است، در مسیرِ نماز و روزه است، این‌ها اعانتِ بر برّ و تقوا است. این «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَعْوَانِهِ» که یعنی خدایا! من را جزوِ اعوانِ امام زمان ارواحنا فداه قرار بده، یعنی مرا در جبهه‌ی بندگی قرار بده، یعنی به من توفیق بده که همه‌ی کارهای خوب را انجام بدهم که این‌ها وجود مبارک امام زمان ارواحنا فداه را شاداب می‌کند، بر خلافِ اینکه روزِ خود را با غیبت بگذارند، بر خلافِ اینکه انسان شبِ خود را با غفلت بگذراند، پدری که ببیند فرزندِ تنبلی دارد «جیفه باللیل» است، «حمار بالنهار» است، شب‌ها مانندِ جیفه می‌افتد و روزها هم انسانِ خوش گذران و بیهوده‌گرا و عُمر ضایع کن و جوانی بر باد ده است، پدر چه می‌کند؟ پدر نسبت به این غصّه می‌خورد، افسرده می‌شود. ما باید اعانت به امام زمان ارواحنا فداه کنیم نه اینکه باری روی دوشِ امام زمان‌مان ارواحنا فداه باشیم، باید یار باشیم، اگر ما در خطّی که حضرت هستند حرکت کردیم یارِ حضرت هستیم و اگر در خطِّ کج رفتیم و زاویه گرفتیم خلافِ اعانتِ حضرت حجّت ارواحنا فداه هستیم. «وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ»، گاهی انسان در جبهه هست، آمده است تا نصرت کند اما سپر نیست و در حالِ حرکت پشتِ آقا است، او خود را سپر کرده است، گاهی اینطور نیست و من به فدای او می‌روم، زمانی که حضرت زینب سلام الله علیها نگرانیِ خود را نسبت به یاران امام حسین علیه السلام به ایشان اعلام کردند و فرمودند: یا اباعبدالله! این‌هایی که امشب با شما هستند آیا فردا خواهند ماند یا این‌ها هم می‌روند و شما تنها می‌مانید؟ وجود مقدّس حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام به خواهرِ خویش اطمینان دادند اما خبر به جناب حبیب بن مظاهر رسید که چه نشسته‌ای عقیله العرب نگران هستند و اظهار نگرانی کرده‌اند. او یارانِ خود را جمع کردند و مقابل خیمه‌ی حضرت زینب سلام الله علیها آمدند و آنجا هم‌قسم شدند و گفتند: ما اطمینان می‌دهیم تا یک نفر از ما باقی هست یک مو از حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام و بنی‌هاشم کم نشود.
این «وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ» مکمّلِ آن انصار است، انصار کمک می‌کنند اما کمک می‌تواند کمکِ ستادی باشد، می‌تواند آب دادن باشد، می‌تواند غذا دادن باشد، می‌تواند لباس دوختن باشد… مانندِ دورانِ هشت سال دفاع مقدّسِ ما که بسیاری از بانوان در خانه‌های خود برای رزمندگان لباس می‌دوختند، در بعضی از روستاها برای رزمندگان نان می‌پختند، همه‌ی این‌ها نصرت بود اما آن کسی که نارنجک می‌بندد و زیرِ تانک می‌رود که فرمانده‌ها سالم بمانند غیر از این است، او علاوه بر اینکه ناصر است «ذاب» است. «وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ» گاهی انسان هم ناصر است و هم ذاب اما خودسرانه این کار را انجام می‌دهد، گاهی اینطور نیست و از تو به یک اشاره از ما به سر دویدن…
[۱] سوره مبارکه صف، آیه ۱۴ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ کَمَا قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ ۖ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ ۖ فَآمَنَتْ طَائِفَهٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَکَفَرَتْ طَائِفَهٌ ۖ فَأَیَّدْنَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَىٰ عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِینَ)
پاسخ دهید