انسان در هر شرایطی و در هر سنّی نیاز به آموزش دارد، نیاز به تزکیه دارد، نیاز به خودسازی دارد. در مسئله‌ی کسبِ معرفت و تقرّب به خدای متعال شرطِ زمانی و مکانی و سنّی وجود ندارد، توبه تا آخرین لحظه‌ی حیات قبول است، خداوند متعال این در را به روی هیچ کسی در هیچ کجا نبسته است، لذا عنوان بصری در نود و چهارسالگی آمده است تا از نور امام صادق علیه السلام بهره بگیرد، با اینکه نود و چهار سال فرصت از دست داده است و در نگاهِ عوام دیگر الآن فایده‌ای ندارد، انسان‌های عادی می‌گویند حال دیگر کاری از ما ساخته نیست.

«یَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِیَّهِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّهِ»، ای کسی که همیشه فضلِ تو بر همگان نازل است؛ خدای متعال هیچ وقت درِ فضل را به روی بندگانِ خود نبسته است، دائم الفیض است، دائم الفضل است، و دستِ بِده‌ی خدای متعال همیشه باز است، «بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّهِ» است.

لذا اگر انسان گرفتارِ عائله شد و مشکلاتی برای او پیش آمد نباید بگوید این‌ها مانع است و من دیگر فرصتی ندارم که آخرتِ خود را درست کنم و چراغی برای قبرِ خود بفرستم و قصری در بهشت برای من فراهم بشود. نه! هر اندازه هم که دیر شده باشد برای تو دیر شده است، برای خدای متعال دیر نشده است، اگر خدای متعال بخواهد عمرِ بر باد رفته‌ی ما را هم احیاء می‌کند، و کسی که می‌تواند راهی را در شصت سال برود… می‌بینید شهید حججی در چند روز این راه را طی می‌کند و به آنجا می‌رسد، این‌ها جذبه است.