از جمله تفکّرات که در طلب فهم [از آیات] مفید است، فکر و اندیشه در حالات پیامبران است؛ که آنان با وجود این‌که دارای مرتبه‌ی بالائی از عوالم قرب و نزدیکی به خداوند جلّ جلاله هستند، چگونه آنان را به انواعی از بلایا و مصیبت‌ها در دنیا مبتلا می‌کند؟!…
اوّل این‌که: از آن، عظمت خداوند بزرگ مرتبه را بشناسی، که امثال این بزرگان در تحت احکام حکمت وی مقهور و مغلوبند…
دوم این‌که: بر خداوند، ایجاب و حکم نکنی که به سبب طاعتت از او، اشیاء را طبق میل و خواست تو دربیاورد!
سوم این‌که: هر گاه تو را به فقر و خواری و سایر بلایا در دنیا مبتلا نمود، از فضلش ناامید نشوی!
چهارم این‌که: هیچ مؤمنی را به خاطر مبتلا شدن به بلا و مصیبتی، شماتت و مذمّت نکنی!
پنجم این‌که: هیچ مؤمنی را به خاطر خواری و فقر در دنیا، کوچک نشماری! زیرا که شاید به جهت کرامت و احترامی که در نزد خدا دارد، او را مبتلا ساخته است.
ششم این‌که: متوجّه پستی دنیا در نزد خدا شوی و آن را بزرگ نشماری، بلکه آن را کوچک شمرده، و خود را با حسرت از دست دادنش، نکشی!
هفتم این‌که: از روی آوردن دنیا، متوجّه دوری خود از درجه‌ی مقرّبان شده؛ و با روی گردان شدن آن، متوجّه شعار و علامت صالحان گردی!
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۲۰
پاسخ دهید