پیامبر گرامی اسلام(ص) جامع تمام صفات نیک بودند. به همین دلیل، در قرآن کریم و روایات، القاب و صفات زیادی برای حضرتشان ذکر شده است که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
۱ – «رَسولُ الله».[۱]
۲ – «خاتَمَ النَّبِیِّینَ».[۲]
۳ – «رَؤُفٌ رَحیم».[۳]
۴ – «مُنذِر».[۴]
۵ – «نَجم»: از امام صادق(ع) درباره آیه «وَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُون‏»،[۵] پرسیده شد و آن‌حضرت فرمود: «ستاره، رسول خدا(ص) است و علامات ائمه(ع) می‌باشند».‏[۶]
۶ – «امین»؛[۷] یعنی کسی که در امانت خیانت نکرده و مورد اطمینان و اعتماد مردم است.[۸]
۷ – «بَشیر»(بشارت‌دهنده)؛ در روایتی می‌خوانیم وقتی از پیامبر اکرم(ص) علت لقب «بشیر» پرسیده شد، آن‌حضرت فرمود: «[برای این‌که] کسی که از خدا اطاعت کند، به او بهشت را بشارت می‌دهم».[۹]
۸ – «سید المرسلین»؛[۱۰] امام سجاد(ع) در دعایی با ذکر این لقب بر پیامبر(ص) درود می‌فرستد: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَ سَیِّدِ الْمُرْسَلِین».[۱۱]‏
القاب و صفات دیگری نیز برای پیامبر اسلام(ص) ذکر شده است؛[۱۲] مانند این‌که در روایتی رسول خدا(ص) نام‌ها و القاب خود را این‌گونه بیان می‌فرماید: «محمد»، «احمد»، «ماحى» که خداوند به‌وسیله من کفر را محو می‌فرماید،[۱۳] «حاشر» که پروردگار [در قیامت] مردم را مقابل من جمع خواهد کرد، «عاقب» که پس از من رسول و پیغمبرى نخواهد بود».[۱۴]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. مانند: اعراف، ۱۵۸؛ توبه ۱۲۰؛ احزاب، ۲۱ و ۴۰٫ 

[۲]. احزاب، ۴۰٫

[۳]. توبه، ۱۲۸٫

[۴]. رعد، ۷٫ ر.ک: طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏۱، ص ۴۷ – ۴۸، قم، مؤسسه آل البیت(ع)‏، چاپ اول، ۱۴۱۷ق. 

[۵]. «و [نیز] علاماتى قرار داد و [شب هنگام] به وسیله ستارگان هدایت مى‏شوند»؛ نحل، ۱۶٫

[۶]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏۱، ص ۲۰۶، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۷]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبدالله، الخرائج و الجرائح، ج ‏۱، ص ۱۲۶، قم، مؤسسه امام مهدی(عج)، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق؛ بیهقی، ابو بکر احمد بن حسین، دلائل النبوه و معرفه أحوال صاحب الشریعه، ج ‏۱، ص ۹۰، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵ق.

[۸]. ر.ک: «محمد امین»، سؤال ۱۲۷۲۱.

[۹]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏۲، ص ۳۶۵، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.

[۱۰]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ‏۱، ص ۱۵۲، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ق.

[۱۱]. علی بن الحسین(ع)، الصحیفه السجادیه، ص ۸۸، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۶ش.

[۱۲]. ر.ک:‌ «نام پیامبر در آسمان‌ها»، سؤال ۱۵۲۴۱؛ «نام حضرت محمد(ص) در قرآن»، سؤال ۳۰۹۲؛ ابن سید الناس‏، عیون الاثر، ج ‏۲، ص ۳۸۲، بیروت، دار القلم‏، چاپ اول، ۱۴۱۴ق؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج ‏۱۶، ص ۸۲، « باب ۶ أسمائه(ص)‏»، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۶۳ش.

[۱۳]. معنای دیگری نیز برای «ماحی» بیان شده است؛ یعنی: خداوند گناهان پیروان او را به‌وسیله آن‌حضرت محو خواهد کرد. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج ‏۱، ص ۴۹٫

[۱۴]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج ‏۱، ص ۴۹؛ دلائل النبوه و معرفه أحوال صاحب الشریعه، ج ‏۱، ص ۱۵۲٫