واى بر ما از آن روزى که قرآن یا عترت را از ما بگیرند. گرفتن هر کدام گرفتن دیگرى هم هست، زیرا این دو از هم جدا نمى  شوند: « لَنْ یَفْتَرِقا » نه در خارج و نه در اعتقاد « حَتّى یَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ » ⁽ اصل حدیث به این صورت از رسول اکرم ـ صلّى اللّه وعلیه وآله وسلّم ـ نقل شده است: «إِنّى تارِکٌ فیکُمُ الثِّقْلَین، أَحَدُهُما أَکْبَرُ مِنَ الآخَرِ: کِتابَ اللّه حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّماءِ إِلَى الاْءَرْضِ؛ وَ عِتْرَتى أَهْلُ بَیْتى. وَ إِنَّهُما لَنْ یَفْتَرِقا حَتّى یَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ.»؛ (من دو چیز سنگین و گرانبها در میان شما [به یادگار مى  گذارم [که یکى از دیگر بزرگتر است: یکى: کتاب خدا، که ریسمانى است که از آسمان به سوى زمین کشیده شده است؛ و دیگرى: بستگان و خاندانم. این دو هرگز از هم جدا نخواهند شد، تا این که در [کنار] حوض [کوثر] بر من وارد شوند.) مسند احمد، ج ۳، ص ۱۴٫ نیز ر.ک: مسند احمد، ج ۳ ،۲۷ و ۵۹؛ مجمع الزوائد هیثمى، ج ۹، ص ۱۶۳؛ مسند ابن جعد، ص ۳۹۷، منتخب مسند عبد بن حمید، ص ۱۰۸؛ خصایص نسایى، ص ۹۳؛ مسند ابى یعلى، ج ۲، ص ۲۹۷ و ۳۷۶؛ معجم صغیر طبرانى، ج ۱، ص ۱۳۱ و…⁾؛ (تا این که در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند.) تنها کسانى از حوض خواهند نوشید که با قرآن و عترت با هم باشند، عدّه اى هستند که همیشه مؤفّقند، ولى بعضى مانند کودک یتیم بدون سرپرست هستند و به عمد و یا بدون عمد به هر جهت روى مى  آورند، البته فى الجمله معذور هستند. به دلیل عدم حضور امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف

بنابراین، ممکن است به چنین شخصى گفته شود: راست مى  گویى، معذورى، خیلى چیزها را ندیدى و نمى دانى، حقّ دارى، چون در زمان غیبت به سر مى  برى، و از پدر روحانى و معنوى دستت کوتاه است که نتوانستى سلمان بشوى، سلمانى که « عَلِمَ عِلْمَ الأَْوَّلِ وَالآْخِرِ. » ⁽بحار الانوار، ج ۱۰، ص ۱۲۱؛ ج ۲۲، ص ۳۳۹ ⁾؛ (به علم اوّل و آخر آگاه بود.) و فرمود که:

« إذا أَدْرَکْتُمْ سَیِّدَ شَبابِ آلِ محمّد، فَکُونُوا أَشَدَّ فَرَحا بِقِتالِکُمْ مَعَهُ. » بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۷۲ .. .. وقتى زمان سرور جوانان آل محمّد [امام حسین ـ علیه السّلام ـ] را دریافت کردید، بیشتر به جنگ کردن در رکاب او، شادمان شوید. امّا این را چه مى کنى که فرمودند: « أَلْعِبادَهُ فِى الْغیبَهِ أَفْضَلُ مِنَ الْحُضُورِ. » عبادت در زمان غیبت، از زمان حضور افضل است.

و نیز به اصحاب خود مى فرمود: « أَنْتُمْ أَصْحابى وَ أُولئِکَ إِخْوانى، فَواشَوْقا إِلى إِخْوانى، آمنُوا بِسَوادٍ عَلى بَیاضٍ. » نقل به معنا از: من لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۳۶۵؛ وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۹۲؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۷، ص ۳۰۰، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۵؛ ج ۷۴، ص ۵۵، جامع الاخبار، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ج ۱، ص ۲۸۸؛ مکارم الاخلاق، ص۴۴۰٫

شما اصحاب من هستید و آنان برادران من هستند. چه قدر به دیدار برادرانم مشتاقم، آنان که به سیاهى بر سفیدى ایمان آوردند.کنایه از این که: در زمانى که مرا ندیده اند به من ایمان آورده  اند.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد