دوره‌ی نوجوانی، برزخ بین کودکی و جوانی می‌باشد؛ این دوره، دوره‌ی تغییر و تحوّل جسمی، روحی و عاطفی است. بچّه ها در این دوران حتّی ممکن است به بلوغ اقتصادی نیز برسند؛ لذا این دوره، دوره ی رشد بچّه ها و دوره ای پر اهمیّت است.

پدر و مادر باید در شناخت هر چه بیشتر خصوصیّات دوره‌ی نوجوانی و رفع مشکلات پیش روی آنها تلاش کنند؛ زیرا هر جایی که شناخت حاصل شود، ارتباط گیری هم بهتر خواهد شد. نیاز یک پل است برای شناخت؛ بنابرین وقتی والدین نیازهای نوجوان را بشناسند، تا حدود زیادی او را شناخته اند.

خطر استقلال ناگهانی

نوجوانی دقیقاً یک مرز است. نوجوان در این سن حس می‌کند که می‌تواند روی پای خودش بایستد؛ لذا نیاز دارد که استقلال لازم را داشته باشد؛ در این شرایط اگر والدین به کودک وابسته ای که امروز نوجوان شده است، یک مرتبه استقلال بدهند، ممکن است دچار آسیب شود. این استقلال ناگهانی مانند این است که سر راه یک قطار در حال حرکت، پیچ نود درجه ای ایجاد شود؛ مسلماً این قطار از روی ریل خارج شده، چپ می‌کند و آسیب می‌بیند.

برای این که این پیچ، آسیب رسان نباشد، والدین باید به آن یک خمیدگی منطقی بدهند؛ به این معنی که استقلال دادن به نوجوان، باید به صورت تدریجی و با برنامه باشد. اگر به نوجوان استقلال داده نشود، او خودش برای به دست آوردن این نیاز دست به کار می‌شود؛ به این صورت که در بیشتر موارد جلوی پدر و مادر ایستادگی می‌کند.

چگونگیِ مسئولیّت دادن به کودکان

والدین باید از کودکی، آرام آرام به بچّه ها مسئولیت بدهند. این مسئولیت دادن به بچّه ها، به این معنی است که والدین آن ها را به صورت مستقل پرورش می‌دهند. وقتی به بچّه ای مسئولیت داده می‌شود، در واقع والدین به او می‌گویند که تو را قبول داریم و می‌دانیم که توانایی انجام این کار را داری؛ پس این کار را تو انجام بده. والدین باید پازل توانایی های کودک را بشناسند و قطعات این پازل را کم کم در اختیار او قرار دهند تا در مسیر این توانایی ها حرکت کند.

اگر والدین بخواهند که بچّه ها در مسیر استقلال خود آسیب نبینند، باید تدریجاً به آنها مسئولیت دهند؛ وقتی این مسئولیت ها به بچّه ها داده می‌شود، آنها حسّ بزرگی و اعتماد به نفس پیدا می‌کنند.

معنی اعتماد به نفس

اعتماد به نفس به معنای این نیست که آدم توکّل به خدا نداشته باشد؛ بلکه اعتماد به نفس یعنی آدم باور داشته باشد که توانایی هایی دارد.  آموزه های دینی و اسلامی ما به این تاکید می کند که انسان ها در مسیری باید به داشته های خود اعتماد کنند و همه ی این داشته ها را از خدا بدانند؛ زیرا خدا این داشته ها را به ما ارزانی داده است.