وقتی استغفار کردید نماز بخوانید، «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاهِ»[۱]. استغفار این حجاب را رفع می‌کند، گناه «عایق» است و نماز بالا نمی‌رود، اما اگر از گناه توبه کنیم نماز معراج است و شما را بالا می‌برد. «عنوان بصری» این زرنگی را داشت، به کنارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم آمد و آنجا «تخلیه و تحلیه» را یکجا انجام داد، هم به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم وصل شد، عنایتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را خواست، بعد هم نماز خواند، حال دوباره کشیده شد. این نبود، امام فرموده بود که برو، اگر امام به کسی امر کند که برو دیگر آن شخص نمی‌تواند برگردد، خدا نکند که خدای متعال به کسی بفرماید که برو و دیگر کاری به کارِ تو ندارم، در این صورت دیگر قابلِ هدایت نخواهد بود. امام صادق علیه السلام به ظاهر فرموده بودند که برو، ولی چه شد که دوباره این «عنوان بصری» هوای کویِ یار کرد و بی‌قرار خطابِ «إذهَبوا» را بر خود «صادق» دید؟ و از خانه‌ی نفس و گلی بیرون آمد و سراغِ خانه‌ی امام جعفر صادق صلوات الله علیه را گرفت؟
گر که ز معشوق نباشد کشش کوششِ عاشقِ بیچاره به جایی نرسد
[۱] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۵۳ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ)
پاسخ دهید