ابتداى حرکت انسان در مسیر کمال و معرفت، استعداد است که مى  تواند از هیچ به همه چیز برسد، و طرف و مقصد او خداست.

ربوبیّت خدا هم اقتضا مى  کند که در مسیر حرکت تکاملى انسان تا سر منزل مقصود به او کمک و از او دستگیرى کند. در دعاى ابوحمزه آمده است:« مِنْ أَیْنَ لِىَ الْخَیْرُ یا رَبِّ، وَ لا یُوجَدُ إلاّ مِنْ عِنْدِکَ. » پروردگارا، از کجا خیر به من برسد، در حالى که جز از نزد تو سرچشمه نمى  گیرد. بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۸۲؛ اقبال الاعمال، ص ۶۷؛ البلد الامین، ص ۲۰۵؛ مصباح کفعمى، ص ۵۸۸؛ مصباح المتهجّد، ص ۵۸۲٫ حافظ، ولى، راهبر، و همراه راه ما خدا است، چنان که خود مى  فرماید: «اللَّهُ وَلِىُّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّـلُمَـتِ إِلَى النُّورِ»  سوره  ى بقره، آیه  ى ۲۵۷٫ خداوند، سرپرست مؤمنان است و آنان را از تاریکى ها به سوى نور بیرون مى  آورد. یعنى از ظلماتِ سرگردانى به سوى نور رهسپار مى کند.

ما در دریاى زندگى در معرض غرق شدن هستیم، دستگیرى ولىّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم، باید به ولى عصر ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد