آقا سیّدمحمّد شفتى ـ رحمه اللّه ـ یک جگر خریده بود و به منزل مى برد، در راه حیوانى را با بچّه هایش دید، ترحّم نمود و مقدارى از جگر را جلو آنها انداخت، سپس مقدار دیگر و… تا این که تمام جگر را به آنها داد. گویا سیّد ـ رحمه اللّه ـ تشخیص داده بود که آنها اَحْوَجْ و نیازمندتر از اهل منزل هستند. از همان جا بابِ حکمت و معرفت به رویش گشوده شد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد