از مهمّات اعمال این ماه [مبارک رمضان] افطار [و اطعام] روزه‌دارن است… و مهمتر در این مورد خالص نمودن نیّت و متأدّب شدن به ادب خداوند جلَّ جلاله است و این‌که انگیزه‌ی او بر این جز به دست آوردن خشنودی او چیزی نباشد، نه اظهار شرف و آبروی دنیوی، و نه اخروی، و نه تقلید دیگران، و نه آداب و رسوم و عادت‌ها! و در پاک نمودن نیّتش از این هدف‌ها و قصدها سعی و اهتمام نماید و با بعضی از محک‌ها آن را آزمایش کند و از تلبیس و فریب هوش و شیطان آرام نگیرد…

گاهی وقت‌ها انسان مخلص، از این‌که مؤمنی دعوت او را به افطار قبول نماید و در مجلسش حاضر شود بهره‌ای می‌برد، که غیر از او با عبادت سال‌های سال [آن بهره را] نمی‌برد!

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۷۷