خدای متعال در سوره مبارکه صافات از کسی یاد کرده است که او توفیقِ استقرارِ در بهشت پیدا کرده است و در انسی که با بهشتی‌ها دارد به خاطرِ او خطور کرد که ما یک قرینی داشتیم، مثلاً یک همسایه‌ای داشتیم، یک همکلاسی داشتیم، یک دوستی داشتیم که آخرت را باور نمی‌کرد، زنده شدنِ مردگان را باور نمی‌کرد، آیا خبری از او هست؟ «فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ»[۱]، قرآن کریم خبر می‌دهد که او اشرافی پیدا کرد و آن کسی که سراغِ او را می‌گرفت را در متنِ جهنّم دید، یعنی در کناره‌ها نبود، او را در سَواء جَحیم دید. تا او را در جهنّم دید از اینکه این مؤمن با ریسمانِ او در چاهِ ویل نرفته است یک نشاط و ابتهاج و حالتِ شُکری… تا زمانی که انسان مریض نبیند نمی‌داند که این سلامتی چه سرمایه‌ای است، تا زمانی که انسان فقر و فقیر نبیند نمی‌داند این فقر چقدر آزار دارد و اینکه اگر انسان فقیر نباشد چه آرامشی هست، خودِ اینکه یک بهشتی در بهشت است، ببیند یکی با او بود ولی خودِ او درِ بهشت را به روی خود بسته بود، یک لحظه هوسرانی و تا ابد پشیمانی… تا او را دید گفت: نزدیک بود که من را هم با خودت به جهنّم بکشی و من را هم ساقط کنی، ولی نعمتِ خدای متعال بود که مرا نگه داشت.
هر کسی به کرونا مبتلا نیست، هر کسی مبتلا به صاحبخانه‌ی بی‌رحم نیست، هر کسی مبتلا به انواعِ گرفتاری‌ها نیست بداند که اگر نعمتِ خدای متعال نبود او هم همان گرفتاری‌ها را داشت، هر کسی که گرفتار نیست خدای متعال دستِ او را گرفته است و این خدای متعال است که او را از این بدبختی و گرفتاری و درد و مرض حفاظت کرده است، و اگر کسی اهلِ نماز و مسجد و هیئت است، اگر کسی سربازِ امام زمان ارواحنا فداه است، اگر کسی جیره‌خوار حضرت حجّت ارواحنا فداه است، اگر دلِ کسی خانه‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه است، همه‌ی این‌ها نعمتی است که خدای متعال داده است، مدیون باشیم، ممنون باشیم، اگر خدای متعال ما را هم رها می‌کرد ما هم اینجاها نبودیم و جای دیگری بودیم و ما هم از این حرف‌ها نمی‌زدیم و حرف‌های دیگری می‌زدیم.
این مقایسه که برای یک بهشتی پیش می‌آید و خدای متعال آن را نقل فرموده است، بعد می‌فرماید: «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ»[۲]، می‌صرفد انسان چند روزی تحمّل کند و گناه نکند اما بهشت را بدست بیاورد، می‌صرفد که انسان بعضی از محرومیت‌ها را تحمّل کند ولی در جهنّم نیفتد، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ»، عمل کننده‌ها برای چنین بهشتی و چنین نعمتی و چنین نجاتی کار کنند، همه در حالِ کار کردن هستید، اما به دنبالِ چه نتیجه‌ای هستید؟ خوشا بحالِ کسی که از پل صراط بگذرد، خوشا بحالِ کسی که قبل از مرگِ خود ذوی الحقوقِ خود را راضی کند و با حق‌الناس از دنیا نرود، خوشا بحالِ کسی که مرگِ او اولِ راحتیِ او باشد، به فکرِ مرگ باشید، به فکرِ بعد از مرزِ عالَمِ دنیا باشید، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ». زندگی تمام شد، به کجا می‌روید؟ مرگِ ما وارد شدنِ در بهشت است یا معاذالله افتادنِ در گودالِ جهنّم است؟ خدای متعال با یک محبّتی می‌خواهد ما عبرت بگیریم، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ».
[۱] سوره مبارکه صافات، آیه ۵۵
[۲] سوره مبارکه صافات، آیه ۶۰
پاسخ دهید