لذا عنوان بصری تحری اوقات کرد و در بهترین مکان از وقتِ مناسب بهره گرفت، به کنارِ روضه‌ی نبوی آمد، در آن محیطِ مقدّس دو رکعت نماز خواند، «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاهِ»[۱]، نماز معراج است، نماز انسان را بالا می‌برد، نماز اکسیر است، نماز دل را هم تخلیه می‌کند و هم تحلیه می‌کند، که فرمودند: «إِنَّ الصَّلَاهَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکَرِ وَلَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ»[۲]، نماز دو خاصیّت دارد، یک خاصیّت خاصیّتِ تصفیه است، پاک کردن است، جارو کردنِ فضای قلب و دل است، غبارزدایی است، این نهی نهیِ دفعی و رفعی است، این ممانعت است، اگر گناهی وجود دارد، انسان برای خدای متعال نمازی بخواند، این همچون چشمه‌ای است، همچون بارانی است که قضارتِ گناه را از قلبِ انسان شستشو می‌دهد و قلب را پاکیزه می‌کند، و اگر گناه نکرده است و نمازِ واقعی از او سر می‌زند این نماز چشمه‌ی جوشانی می‌شود که هر آلودگی به سراغِ او بیاید دفع می‌کند و نمی‌گذارد گناه به وجودِ او سرایت کند و او را تحت تأثیر قرار بدهد.
عنوان بصری آمده است، به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناه آورده است، این آیه کریمه می‌فرماید: «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا»[۳]، اگر این گنهکارها، این‌هایی که اعتقاد دارند، خدای متعال را، قیامت را باور دارند، با این حال هوا و هوس بر آن‌ها غلبه می‌کند و آن‌ها مرتکبِ گناه می‌شوند، وقتی گناه کردند زمین خورده‌اند، شکست خورده‌اند، انکساری برای آن‌ها پیش آمد، زیان کرده‌اند، خسرانِ عمر بر آن‌ها عارض شد، چاره چیست؟ آیا اگر خودِ آن‌ها استغفار کنند کافی است؟ در این آیه راه را کوتاه‌تر کرده است، حال که بد شده‌ای دیگر زورِ خودت به این زودی نمی‌رسد که این بدی‌ها را از خودت دور کنی و این کثافت‌های قلب را شستشو بدهی، خودت را به دریا وصل کن، و آن دریا وجود نازنین حضرت رسول اعظم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلّم است، «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا»، این آیه‌ی صریح است که می‌فرماید وقتی این‌ها مرتکبِ گناه می‌شوند که «گناه» ظلمِ به خود هست، اگر گرفتارِ ظلم شدند و ظلمت قلبِ آن‌ها را گرفت به آفتابِ وجودِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناهنده بشوند، اگر وجودِ آن‌ها را آلودگی فراگرفت به دریای عظمتِ معنویِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناه ببرند، «جَاءُوکَ»، اگر می‌آمدند و دامانِ تو را می‌گرفتند «فَاستَغفَرُوا الله»، در محضرِ طبیبِ جان‌ها استغفار می‌کردند، و این استغفارِ آن‌ها نشانه‌ی این بود که این‌ها دیگر از بدی‌های خود خسته شدند، دیگر از بدیِ خود بدشان آمده بود، از خودشان منزجر شدند، به یک پناهگاهی پناه آورده‌اند، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هم برای این‌ها استغفار می‌کردند، «لَوَجَدوا الله»… وقتی انسان گناه می‌کند نه‌تنها خود را گُم می‌کند که خدای متعال را گُم می‌کند، دستِ انسان از دامانِ خدای متعال قطع می‌شود. حال که متوجه شده‌ای حجاب داشته‌ای، نود و چهار سال از نور فاصله داشتی، هیچ اُنسی با دریا نداشته‌ای… حال به محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم آمده است و نماز خوانده است، «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاهِ».
ما هم باید اینچنین باشیم. اگر می‌خواهیم در این روزگاری که خدای متعال قهّاریتِ خود را به رُخِ همه‌ی قدرت‌ها کشیده است و با یک موجودِ بسیار ریزی که هیچ کسی نمی‌تواند آن را ببیند تمامِ گردن‌کلفت‌های عالَم را به زانو درآورده است، با اینکه کرونا را نمی‌بینند ببینید قدرتِ خدای متعال چه کرد! «لِّمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ»[۴]، گویا روز قیامت است، کاری از کسی ساخته نیست، نفس‌کِشی وجود ندارد، دخترِ این گردن‌کلفتِ عالَم که خود را کدخدای عالَم می‌داند در قرنطینه است، خودِ او هم تسلیم شده است که آزمایش بشود که نکند این موجودِ نامرئی او را از پای دربیاورد، همه وحشت کردند، همه به زانو درآمدند، چاره چیست؟ چاره این است که دامانِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را بگیریم و نماز بخوانیم و از خدای متعال که درد و درمان را او می‌دهد بخواهیم و التجاء و تضرّع کنیم.
[۱] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۵۳ (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاهِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ)
[۲] سوره مبارکه عنکبوت، آیه ۴۵ (اتْلُ مَا أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاهَ ۖ إِنَّ الصَّلَاهَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکَرِ ۗ وَلَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ ۗ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ)
[۳] سوره مبارکه نساء، آیه ۶۴ (وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا)
[۴] سوره مبارکه غافر، آیه ۱۱۶ (یَوْمَ هُم بَارِزُونَ ۖ لَا یَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَیْءٌ ۚ لِّمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ)
پاسخ دهید