اگر بشر سعادت و شقاوت خویش را تشخیص مى داد و نقص و کمال را مى دانست، پیرو انبیا ـ علیهم السّلام ـ مى شد.

سید رضىّ ـ رحمه اللّه ـ از شخصى صابئى⁽مرثیه سیّدرضىّ ـ رحمه اللّه ـ در رثاى ابى  اسحاق صابئى: شرح نهج البلاغه، ج ۷، ص ۲۳۴٫⁾ به خاطر فضلش تشییع کرد، با این که کافر بود، و علاّمه ى حلّى ـ رحمه  اللّه   ـ در جایى از ابوحنیفه به خاطر فضلش دفاع مى  کند و مى  فرماید: « هذِهِ السُّخْرِیَّهُ غَیْرُ لائِقَهٍ بِأَبى حَنیفَهَ. » مفتاح الکرامه، ج ۵، ص ۱۴؛ جواهر الکلام، ج ۷، ص ۱۲٫ به نقل از کتاب « المنتهى » نوشته ى علاّمه حلّى ـ رحمه اللّه این تمسخر و ریشخند لایق ابوحنیفه نیست.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد