پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله ـ چه در دوران حیات خدیجه و چه پس از وفات او ـ همیشه احترام وى را نگه مى داشت و با آنکه تعدد زوجات در آن زمان مرسوم بود؛ اما تا هنگامى که خدیجه علیهاالسلام زنده بود، هیچ زن دیگرى اختیار نکرد. آن حضرت، خدیجه را به همراه حضرت مریم، آسیه (همسر فرعون) و حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام، یکى از چهار زن برتر عالم مى دانست[۱] و به او در دوران حیاتش، خانه اى را در بهشت بشارت مى داد.[۲]

آن حضرت پس از وفات خدیجه و در دوران سکونت در مدینه، چنان از یاد خدیجه خشنود مى شد که هنگام ذبح گوسفند، حتماً خود را مقید مى دانست سهمى از گوشت را براى دوستان خدیجه بفرستد و در توجیه آن چنین مى گفت: «انى لاحبّ حبیبها»؛[۳] «من دوستان [ خدیجه] را نیز دوست دارم.»

بالاخره محبت پیامبر صلى الله علیه و آله به خدیجه چنان بود که برخى از زنان آن حضرت همچون عایشه اعتراض کرد و گفت: «چرا این قدر خدیجه را یاد مى کنى؟ مگر او پیرزنى نبود که خدا بهتر از او را نصیب تو کرده است؟»

پیامبر صلى الله علیه و آله از شنیدن این سخن ناراحت شد و فرمود: «نه چنین نیست! به خداوند سوگند! بهتر از او را به من نداده است؛ زیرا او هنگامى به من ایمان آورد که مردم کافر بودند و زمانى مرا تصدیق کرد که مردم مرا دروغگو مى دانستند و مال خود را در اختیار من گذاشت؛ در حالى که مردم مرا محروم کرده بودند و خداوند از او ـ و نه از زنان دیگر ـ به من فرزند داد.»[۴]

نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها

نویسنده:گروه مؤلفان

[۱] – همان، ج ۸، ص ۱۰۱؛ اسدالغابه، ج ۵، ص ۴۳۷٫

[۲] – همان.

[۳] – الاصابه، ج ۸، ص ۱۰۳٫

[۴] – همان.