«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری * وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی‏ * یَفْقَهُوا قَوْلی[۱]‏».

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».

اوّلین مرحله‌ی طَهارت انسان، توبه‌ی از گُناهان است

چند نکته را در این روزی برای مادر آمده‌اید، برای همدردی با امام زمان‌‌تان (ارواحنا فداه) آمده‌اید، برای اعلان آمادگی جهت جافشانی در رِکاب امام زمان‌تان (ارواحنا فداه) آمده‌اید، برای حفاظتِ خون شهیدان‌تان آمده‌اید. خداوند بی‌رونَق‌‌تان نکند که رونَق مجلس مادرِ امام زمان‌مان (ارواحنا فداه)، مادرِ امامان‌مان (سلام الله علیهم اجمعین)، دختر پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را پُر رونَق کردید. الحمدلله بی‌‌رونَق نکردید. یک نکته در فَضیلت حضرت صدیقه‌ی طاهره (سلام الله علیها) که خداوند مقام فاطمه (سلام الله علیها) را در قرآن کریم به عُنوان یک حُجّت الهی برای مؤمنین تمام کرده است. یکی آیه‌ی تَطهیر است؛ «إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ[۲]»؛ مادرِ ائمه‌ی ما (سلام الله علیهم اجمعین) چشمه‌ی طَهارت است. هم خودش می‌جوشد، هم هرکسی سیمِ دلش را با حضرت زهرا (سلام الله علیها) وَصل کند، خداوند به بَرکت حضرت زهرا (سلام الله علیها) پاکش می‌کند. این طَهارت و پاکی که خداوند در حضرت زهرا (سلام الله علیها) قرار داده است، می‌دانید اوّلین وظیفه‌ی ما پاک‌ ماندن از گُناه است و اگر آلوده شدیم، طَهارت ما به توبه‌ی از گُناه است. هم به کمک بی‌بی پیشگیری بکنیم، ظُلم نکنیم، ناسازگاری نکنیم، با آبروی کسی بازی نکنیم و در صحنه‌های مُختلف چشم‌مان را، گوشمان را و زبانمان را از گُناه خدا و مَعصیت نگاه داریم. هر وقت هم خدایی‌ناخواسته شیطان ما را زمین زد، توبه جُزء واجبات فوری هست؛ دو رکعت نماز توبه بخوانیم، بعد از نماز ۷۰ مَرتبه «أَسْتَغْفِرُ ٱللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ» بگوییم، بعد سرمان را بر روی سَجده بگذاریم. اگر خداوند به ما اَشک چشم داد، با گریه بگوییم: الهی اَلعَفو، الهی اَلعَفو. و اگر گریه‌مان نیامد تَباکی بکنیم، زاری بکنیم. گُناه مانند مَرض است؛ اگر مَرض را زود مُعالجه نکردید، مُزمن می‌شود، این لَکّه و سیاهی می‌ماند و آن‌وقت با فشار قَبر یا با عَذاب بَرزخ اگر خدایی‌ناخواسته خیلی در جانِمان ریشه‌دار شده باشد، بعد از مَحکمه‌‌ی قیامت در جَهنّم می‌سوزانند تا ریشه‌اش بخُشکد. آن‌وقت به بَرکت نام مُبارک حضرت خَتمی مَرتبت محمّد مُصطفی (صلی الله علیه و آله و سلم) و آلِ او پاک‌مان می‌کنند.

دوّمین مرحله‌ی طَهارت انسان، دوری از ظَنّ و گُمان نسبت به مؤمنین است

مرحله‌ی دوّم طَهارت از رَذائل اخلاقی است. برادران بزرگوار ما! میهمانان امام زمان (ارواحنا فداه) بر سر سُفره‌ی مادرش! خواهرانِ در سنگر عفاف فاطمی مُستقر شده‌ها! رَذائل اخلاقی پَلیدی جان است، نَجس می‌کند. حَسَد چه بَلای خانمان‌سوزی است! تَکبُّر چه غُدّه‌ی سرطانی خطرناکی است! حِرص، کینه‌ی مؤمن، بَدبین ‌شدن به مؤمنین، دشمن می‌خواهد همه را به همدیگر بَدبین کند. این کار، کارِ شیطان است. خداوند متعال در قرآن فرموده است: «اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِنَ الظَّنِّ[۳]»؛ اگر به قرآن اعتقاد داریم، باید در بسیاری از گُمان‌ها پَرهیز کنیم، نسبت به مؤمنین دلمان را پاک کنیم. این مرحله‌ی دوّم است.

سوّمین مرحله‌ی طَهارت انسان، بی‌تَعلُّقی نسبت به دنیاست

مرحله‌ی سوّم تَعلُّق به دنیا روحِ آدم را غُبارآلود می‌کند. به اُمور دنیا دل نبَندید. شد شد، نشد نشد. آزاد باشید. اگر چیزی را نداشتید غُصّه‌ی آن را نخورید. اگر چیزی از دست‌تان رفت، حیف است که برای آن روحتان را با غَم گرفتار کنید. این ناراحتی باعث می‌شود که کم‌حوصله بشوید، با همدیگر تَحمُّل‌تان کم می‌شود. لذا نسبت به دنیا فرمود: «لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ[۴]»؛ چیزی که از دست رفت، دنیاست و ارزشی ندارد؛ مالِ دنیاست. گاهی یک چیزی از دنیا از دست‌تان رفت، سِپَر جانتان می‌شود، سِپَر دینتان می‌شود. بگویید: صدقه‌ی سر امام زمان (ارواحنا فداه)، صدقه‌ی سر بَچّه‌هایم؛ الحمدلله مشکل جانی پیش نیامد، مشکل مالی را خداوند جُبران می‌کند. آبرویتان نرود، جانتان مَصدوم نشود، بدنتان مَعلول نشود؛ مالِ دنیا دیر و زود دارد، ولی خداوند ضامن روزی هست، بیچاره‌تان نمی‌کند، به دادتان می‌رسد.

سوّمین مرحله‌ی طَهارت انسان، مُراقبت نسبت به غفلت‌هاست

مرحله‌ی چهارم طَهارت از غفلت است. خدا را از یاد نبَریم، امام زمان (ارواحنا فداه) را از یاد نبَریم، پیامبرمان و آلِ پیامبرمان (سلام الله علیهم اجمعین) را دائماً یاد بکنیم. هر موقع از یادمان رفت، غُبار قلب ما را می‌گیرد. فوراً بگوییم: «أَسْتَغْفِرُ ٱللَّهَ». «قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ[۵]»؛ قرآن می‌گوید: بنده‌ی من! بگو «یا الله»، بگو «یا رحمن». خداوند «آقای بهجت» ما (اعلی الله مقامه الشریف) را با اولیائش مَحشور بدارد. ایشان می‌گفتند: برای حفاظت دین در آخرالزّمان امام صادق (علیه السلام) قَرن‌ها قبل یک نُسخه‌ای پیچیده است و آن «دعای غَریق» است؛ آن را زیاد بخوانید. «یا أللّهُ یا رَحمنُ یا رَحیمُ! یا مُقَلِّبَ القُلوبِ! ثَبِّت قَلبی عَلی دینِکَ[۶]»؛ و این صلوات هم یادِ خداست، هم یادِ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است، هم یادِ حضرت زهرا (سلام الله علیها) و ائمه‌ی اطهار (سلام الله علیهم اجمعین) است. زیاد بگویید: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّد».

چهار توصیه‌ی امام حسن عسکری (علیه السلام) برای رسیدن به کمالات انسانی

این چهار چیز را یادتان بماند. فرمود: «أَکْثِرُوا ذِکْرَ اَللَّهِ[۷]»؛ خدا را زیاد یاد کنید، ذکرالله را تَکثیر کنید. «وَ ذِکْرَ اَلْمَوْتِ[۸]»؛ مرگ را زیاد یاد کنید. یادِ مرگ آدم را اَفسُرده نمی‌کند، به آدم نشاط می‌دهد؛ چون مرگ خانه‌ی اَبدمان است، خانه‌ی زیبایمان است، نُقطه‌ی نجات‌مان است. «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ اَلرَّاحَهَ عِنْدَ اَلْمَوْتِ[۹]»؛ خَلاصی از زندانِ دنیاست، خَلاصی از گرفتاری‌ها و ناراحتی‌های این عالَم پُر بَلاست. آن‌جا نزد مولایمان حضرت علی (علیه السلام) می‌رویم، میهمان مادرمان حضرت زهرا (سلام الله علیها) می‌شویم، زیر سایه‌ی امام حسین (علیه السلام) قرار می‌گیریم. «ألیَوم یَومُ الأحبَه»؛ روز مرگ ما روز وِصال ماست، روز دیدار با پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و آل پیامبر (سلام الله علیهم اجمعین) است. سوّم فرمودند: «وَ تِلاَوَهَ اَلْقُرْآنِ[۱۰]»؛ قرآن زیاد بخوانید. حضرت زهرا (سلام الله علیها)  فرمودند: دلخوشی من در زندگیِ دنیا به سه چیز است: اوّلین مورد آن این است که دلم خوش است زنده‌ام و قرآن می‌خوانم، تلاوت قرآن می‌کنم. دوّمین مورد این است که رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را تماشا می‌کنم. سوّمین مورد این است که توفیق دارم و زنده هستم و اِنفاق می‌کنم. هر روز یک‌چیزی برای آخرت‌تان بفرستید، اِنفاق مالی داشته باشید. این‌ها دلخوشی‌های زندگی دُنیوی حضرت زهرا (سلام الله علیها) بود. و حضرت زهرا (سلام الله علیها) فرمودند: هرکسی سوره‌ی حَدید را که فرمودند: «قاریءُ الحدید، و اذا وقعت، و الرحمن، یدعی فی السموات و الارض، ساکن الفردوس[۱۱]»؛ سه سوره است؛ سوره‌ی حَدید، سوره‌ی واقعه و سوره‌ی الرحمن است که وقتی می‌خوانید، نشان‌دار می‌شوید. علامت می‌گذارند که این شخص بهشتی است. مَلائکه شما را به عُنوان بهشتی می‌شناسند؛  آن هم دَرجه‌ی فردوسِ بهشت که از دَرجات بالای بهشت است. بی‌بیِ ما موقع شهادت‌شان هم هنگامی که در بِستر اُفتادند، دیگر قدرت بلندشدن نداشتند، به امیرالمؤمنین (علیه السلام) عَرضه داشتند: یا علی! فاطمه‌ات از پا اُفتاد؛ من را تنها نگذار. علی! در خانه بمان، خودت از من پَرستاری کُن. فرمود: علی جان! کنار بِسترم بنشین و برایم قرآن بخوان.

«چه خوش است صوت قرآن ز تو دلرُبا شنیدن     ***     به رُخت نِظاره کردن، سخنِ خدا شنیدن»

موقع شهادت هم فرمود: علی جان! من را دَفن کردی زود از کنار قَبرم بلند نشوی و بروی؛ کنار قَبرم بنشین؛ ـ آن لحظات لحظاتِ سخت میّت است ـ با من اُنس بگیر، تنهایم نگذار، کنار قَبرم بنشین و قرآن بخوان. بنابراین زیاد یادِ خدا کردن، زیاد یادِ رفتن کردن، زیاد یادِ ائمه (سلام الله علیهم اجمعین) کردن و چهارمین مورد را فرمود: «وَ اَلصَّلاَهَ عَلَى اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ[۱۲]»؛ از این مجلس تَشییع حضرت زهرا (سلام الله علیها) این‌ها را به یادگار ببَرید. ان‌شاءالله هر روز صبح بعد از نماز صُبح‌تان روزی صد مَرتبه صلوات بفرستید. روزهای جُمعه هم هزار صلوات بگویید. همین‌ها برایتان می‌ماند، این‌ها ذخیره‌تان می‌شود، این‌ها بَلا را دَفع می‌کند، این‌ها باعث می‌شود دعاهایتان مُستجاب می‌شود، خانه‌ی دلتان رونَق می‌گیرد، آرامش پیدا می‌کنید. این‌ها بَرکات دارد، این‌ها اَسرار دارد.

طَهارت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) طَهارت از ماسِوی‌الله است

بنابراین طَهارت حضرت زهرا (سلام الله علیها) از این مَراحل بالاتر است. این‌ها را برای خودمان گفتم که سر سُفره‌ی طَهارت حضرت زهرا (سلام الله علیها) باشیم. طَهارت حضرت زهرا (سلام الله علیها) از ماسِوی‌الله پاک شد. یعنی وجودِ حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) فقط خدا را نشان می‌داد. زندگیِ حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) فِلش بود. هرکسی حضرت فاطمه‌ (سلام الله علیها) را می‌دید، کَلامش را می‌شنید، با زندگی‌اش آشنا می‌شد، می‌دید حضرت فاطمه‌ (سلام الله علیها) بوی خدا می‌دهد، حضرت فاطمه‌ (سلام الله علیها) اخلاق الهی دارد، تَخلُّق به اخلاق‌الله دارد. این طَهارت طَهارتی بود که خداوند قلب حضرت فاطمه‌ (سلام الله علیها) را با شَراب محبّت آشنا کرد. شَراب محبّت آدم را از خود بیخود می‌کند. ماسِوای مَحبوب را «ألمَحَبَّه نار تُحرِقُ مَا سِوَى المَحبُوب[۱۳]»؛ محبّت یک آتشی است که غیر از مَحبوب هرچه باشد را از زندگیِ انسان می‌سوزاند و خاکسترش را بر باد می‌دهد. در سوره‌ی مبارکه‌ی «هل‌أتی» فرمود: «وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا[۱۴]»؛ «یُطَهِّرُهُمْ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ سِوَی اللَّهِ[۱۵]». از حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها)‌ استقامت در مشکلات، استقامت در دفاع از ولایت که این‌ها درس‌های حضرت زهرا (سلام الله علیها) بود و استقامت او تا آن حَدّی بود که خاطرش جَمع شد هم علی (علیه السلام) می‌ماند و هم ولایت و قرآن تا قیامت بیمه‌ی خون حضرت فاطمه‌ (سلام الله علیها) می‌شود. هزینه سنگین بود؛ اما پرداخت کرد.

روضه و توسّل به اُمّ ابیها حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها)

هم سلامتی را در جوانی از دست داد، دختر ۱۸ ساله کُجا و دست به دیوار گرفتن و بلندشدن کُجا؟!  بانوی ۱۸ ساله کُجا و مادر ۱۸ ساله کُجا؟! نمی‌توانست سرش را برگرداند. فِضّه کمک می‌کرد و حضرت فاطمه‌‌ی زهرا (سلام الله علیها) سرش را برمی‌گرداند. چرا او در ۱۸ سالگی به این حال رسید که دیگر نایی ندارد، قدرت بلندشدن ندارد؟ برای جابجا شدنش باید فِضّه بیاید و کمک کند؟ این‌ها اوّلین بار در خاکریز حفاظت حَریم حَرم امامت، این‌ها مُهاجم بودند که به حَرم حضرت علی (علیه السلام) آمدند و به حَرم ولایت هُجوم آوردند. حضرت فاطمه (سلام الله علیها) یک‌تَنه بود. مردم مدینه به کمک نیامدند؛ اما یک‌تَنه پُشت دَرب ایستاد تا دَرب را به آتش کِشیدند. پُشت آتش عَقب‌نشینی نکرد. نامَرد بی‌رَحم بود، فکر نکرد که این یک زن است. مَگر یک زن چه‌قَدر طاقت دارد؟ فکر نکرد این بانو پا به ماه است، حَمل دارد. در نهایت قَساوت قلب لَگد به دَرب زد، دَرب به روی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) اُفتاد، پَهلویش آسیب دید؛ اما دید اَرازل و اُوباش به خانه ریختند. چادر سرش نبود؛ پُشت دَرب آمد تا حجابش باشد؛ نامَردها، لامُروّت‌ها تا دیدند دختر پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) پُشت دَرب رفت، به دَرب فشار آوردند.

«وایِ من و وایِ من و وایِ من     *****     میخ دَر و سینه‌ی زهرای من»

ریختند، کَمند انداختند، حضرت علی (علیه السلام) را با دست بسته می‌کِشاندند. حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) با همان حال آمد که حضرت علی (علیه السلام) را از اسارت نجات بدهد. کَمربَند حضرت علی (علیه السلام)‌ را گرفت؛ گفت: تا زنده‌ام نمی‌گذارم حضرت علی (علیه السلام) را ببَرید. بی‌رَحم‌ها رَحم نکردند. تازیانه را به دست «قُنفُذ» داد؛ گفت: دست فاطمه (سلام الله علیها) را کوتاه کُن. خواهران! شما بیشتر می‌دانید؛ گاهی برای یک زن یک حالی پیش می‌آید که در آن‌وقت حاضر نیست پدرش را صدا بزند. اگر مادر داشته باشد، مادرش را صدا می‌زند. بی‌بی مادر هم نداشت؛ صدا زد: «یا فضّه! إلیک فخذینی[۱۶]»؛ فِضّه! به داد فاطمه برس؛ «فقد واللَّه قُتِل ما فی أحشائی[۱۷]». بَچّه‌ام را کُشتند. این‌جا حضرت زهرا (سلام الله علیها) شهادت مُحسن را کرد؛ در کربلا هم پسرش یک شیرخواری را آورد؛ «اما ترونه کیف یتلظی عطشا»؛ مَگر نمی‌بینید بَچّه‌ام دارد بال‌بال می‌زند. خدا «حَرمله» را لَعنت کند. شکارچی هر شکاری را با هر تیری نمی‌زند. کبوتر را که با اَسلحه‌ی ژـ۳ نمی‌زنند. نامَرد! شش‌ماهه بود، گلوی نازُکی داشت، یک تیر کوچک هم کارش را تمام می‌کرد. اما کاری کردند، تیر به هرجایی اِصابت کند سوراخ می‌کند، اما گلو نازُک بود و تیر هم سه‌شُعبه بود. همین‌جوری که امام حسین (علیه السلام) با مردم حرف می‌زد، یک‌وقتی دید سر جُدا شد. «ثُمَّ قَالَ هَوَّنَ عَلَیَّ مَا نَزَلَ بِی اَنَّهُ بِعَیْنِ اللَّهِ[۱۸]»…

لا حول و لا قوّه الّا بالله العلیّ العظیم

اَلا لَعنَتُ الله عَلی القُومِ الظّالِمین

دعا

خدایا! این دلدادگان به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای چندُمین سال است برای جُبران غُربت تَشییع جنازه‌ی حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) روز شهادت اِجتماع می‌کنند، به امام زمان (ارواحنا فداه) سرسلامتی می‌گویند؛ به عصمت حضرت زهرا (سلام الله علیها) قَسمت می‌دهیم عزّتشان را، آبرویشان را، رونَق‌شان را، سلامتی‌شان را، دینشان را، ولایت‌شان را، انقلاب‌شان را مُحافظت بفرما.

خدایا! بَچّه‌هایشان را به سامان برسان.

خدایا! این اَشراری که در مَنطقه آتش به پا کردند، هزاران کودک را کُشتند و این‌جور با بی‌رَحمی آوار را بر سر مردم و خانواده‌ها خراب می‌کنند و این‌هایی که در سوریه سُرود «بنی اُمیّه» را می‌خوانند، سُفره‌شان را جَمع بگردان.

خدایا! شیشه‌ی عُمرشان را خاموش بفرما.

خدایا! اَربابانشان و خودشان را نابود بگردان.

خدایا! این‌ها را بر مسلمان‌ها مُسلّط مَگردان.

خدایا! این امنیّت، این آرامش، این وُفور نعمت، این اعتماد به هم، این خوش‌اعتقادی که به همه‌ی ما داده‌ای، اعتقاد به توحید و نُبوّت و ائمه‌ی اطهار (سلام الله علیهم اجمعین) و این ولایت فقیهی که به ما کَرَم کرده‌ای، به عصمت حضرت فاطمه (سلام الله علیها)، به پَهلوی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) قَسمت می‌دهیم از ما زَوال نیاوَر.

خدایا! امام ما (رضوان الله تعالی علیه)، همه‌ی شهدای عظیم‌الشأن ما، همگی را السّاعه بر سر سُفره‌ی مادرمان حضرت زهرا (سلام الله علیها) مُتنعّم و از این مردم و از همه‌ی ما راضی بدار.

الهی که همیشه سربلند باشید، دلتان نور داشته باشد، زندگی‌تان رونَق دینی داشته باشد؛ مادر را صدا بزنید؛ بگویید: یا زهرا (سلام الله علیها).

غفرالله لنا و لکم

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّد وَ عَجِّل فَرَجّهُم

[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸.

[۲] سوره مبارکه احزاب، آیه ۳۳٫

«وَ قَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ و َلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّهِ الْأُولَىٰ ۖ وَ أَقِمْنَ الصَّلَاهَ وَ آتِینَ الزَّکَاهَ وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ ۚ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا».

[۳] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۲٫

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ۖ وَ لَا تَجَسَّسُوا وَ لَا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضًا ۚ أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ ۚ وَ اتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِیمٌ».

[۴] سوره مبارکه حدید، آیه ۲۳٫

«لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ ۗ وَ اللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ».

[۵] سوره مبارکه اسراء، آیه ۱۱۰٫

«قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَیًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَ لَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِکَ وَ لَا تُخَافِتْ بِهَا وَ ابْتَغِ بَیْنَ ذَٰلِکَ سَبِیلًا».

[۶] ‌ شیخ صدوق، کمال‌الدین، ۱۳۶۳ش، ص۳۵۱، حدیث ۴۹؛ مشهور به دعای غَریق.

[۷] تحف العقول عن آل الرسول علیهم السلام، جلد ۱، صفحه ۴۸۷.

«وَ قَالَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ لِشِیعَتِهِ : أُوصِیکُمْ بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ اَلْوَرَعِ فِی دِینِکُمْ وَ اَلاِجْتِهَادِ لِلَّهِ وَ صِدْقِ اَلْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ اَلْأَمَانَهِ إِلَى مَنِ اِئْتَمَنَکُمْ مِنْ بَرٍّ أَوْ فَاجِرٍ وَ طُولِ اَلسُّجُودِ وَ حُسْنِ اَلْجِوَارِ فَبِهَذَا جَاءَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ صَلُّوا فِی عَشَائِرِهِمْ وَ اِشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ فَإِنَّ اَلرَّجُلَ مِنْکُمْ إِذَا وَرِعَ فِی دِینِهِ وَ صَدَقَ فِی حَدِیثِهِ وَ أَدَّى اَلْأَمَانَهَ – وَ حَسَّنَ خُلُقَهُ مَعَ اَلنَّاسِ قِیلَ هَذَا شِیعِیٌّ فَیَسُرُّنِی ذَلِکَ اِتَّقُوا اَللَّهَ وَ کُونُوا زَیْناً وَ لاَ تَکُونُوا شَیْناً جُرُّوا إِلَیْنَا کُلَّ مَوَدَّهٍ وَ اِدْفَعُوا عَنَّا کُلَّ قَبِیحٍ فَإِنَّهُ مَا قِیلَ فِینَا مِنْ حُسْنٍ فَنَحْنُ أَهْلُهُ وَ مَا قِیلَ فِینَا مِنْ سُوءٍ فَمَا نَحْنُ کَذَلِکَ لَنَا حَقٌّ فِی کِتَابِ اَللَّهِ وَ قَرَابَهٌ مِنْ رَسُولِ اَللَّهِ وَ تَطْهِیرٌ مِنَ اَللَّهِ لاَ یَدَّعِیهِ أَحَدٌ غَیْرُنَا إِلاَّ کَذَّابٌ أَکْثِرُوا ذِکْرَ اَللَّهِ وَ ذِکْرَ اَلْمَوْتِ وَ تِلاَوَهَ اَلْقُرْآنِ وَ اَلصَّلاَهَ عَلَى اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَإِنَّ اَلصَّلاَهَ عَلَى رَسُولِ اَللَّهِ عَشْرُ حَسَنَاتٍ اِحْفَظُوا مَا وَصَّیْتُکُمْ بِهِ وَ أَسْتَوْدِعُکُمُ اَللَّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَیْکُمُ اَلسَّلاَمَ».

[۸] همان.

[۹] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۸۳، صفحه ۲۱۶.

«اَلدُّعَاءُ اَلْأَوَّلُ رَوَاهُ اَلْکُلَیْنِیُّ بِسَنَدِهِ عَنْ أَبِی جَرِیرٍ اَلرَّوَّاسِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا اَلْحَسَنِ مُوسَى عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ هُوَ یَقُولُ: اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ اَلرَّاحَهَ عِنْدَ اَلْمَوْتِ وَ اَلْعَفْوَ عِنْدَ اَلْحِسَابِ یُرَدِّدُهَا».

[۱۰] تحف العقول عن آل الرسول علیهم السلام، جلد ۱، صفحه ۴۸۷.

[۱۱] کنزالعمال، ج‌ ۱، ص ۵۸۲.

[۱۲] تحف العقول عن آل الرسول علیهم السلام، جلد ۱، صفحه ۴۸۷.

[۱۳] شرح نهج البلاغه، ج ۱۱، ص ۷۸٫

«و قال الشبلى المحب اذا سکت هلک و العارف اذا لم یسکت هلک . و قیل المحبه نار فى القلب تحرق ما سوى ود المحبوب».

[۱۴] سوره مبارکه انسان، آیه ۲۱٫

«عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ ۖ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّهٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا».

[۱۵] تفسیر اهل بیت علیهم السلام، ج ۱۷، ص ۲۶۸؛ بحارالأنوار، ج ۸، ص ۱۱۳؛ بحرالعرفان، ج ۱۶، ص ۲۵۷.

«الصّادق (علیه السلام)- قیل یُطَهِّرُهُمْ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ سِوَی اللَّهِ إِذْ لَا طَاهِرَ مِنْ تَدَنُّسٍ بِشَیْءٍ مِنَ الْأَکْوَانِ إِلَّا اللَّهُ».

[۱۶] بحار الانوار ج ۸ ، ص ۲۲۲.

«قال عمر: … فذکرت أحقاد علیّ و ولوعه فی دماء صنادید العرب و کید محمّد و سحره، فرکلتُ الباب و قد ألصقَت أحشائها بالباب تترسه. و سمعتُها و قد صرخَت صرخه حسبتُها قد جعلَت أعلی المدینه أسفلها، و قالت: یا أبتاه یا رسول اللَّه! هکذا کان یُفعل بحبیبتک و ابنتک؟ آه یا فضّه! إلیک فخذینی فقد واللَّه قُتِل ما فی أحشائی من حمل و سمعتُها تمخض و هی مستنده إلی الجدار، فدفعتُ الباب و دخلت…».

[۱۷] همان.

[۱۸] السید ابن طاووس، الحسینی، علی بن موسی متوفای ۶۶۴ ق، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص ۶۹، ناشر انوار الهدی، قم، ایران، چاپخانه مهر، چاپ الاولی، سال چاپ ۱۴۱۷.

«وَ لَمَّا رَاَی الْحُسَیْنُ (علیه‌السّلام) مَصَارِعَ فِتْیَانِهِ وَ اَحِبَّتِهِ عَزَمَ عَلَی لِقَاءِ الْقَوْمِ بِمُهْجَتِهِ وَ نَادَی هَلْ مِنْ ذَابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله؟ هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ یَخَافُ اللَّهَ فِینَا؟ هَلْ مِنْ مُغِیثٍ یَرْجُو اللَّهَ بِاِغَاثَتِنَا؟ هَلْ مِنْ مُعِینٍ یَرْجُو مَا عِنْدَ اللَّهِ فِی اِعَانَتِنَا؟ فَارْتَفَعَتْ اَصْوَاتُ النِّسَاءِ بِالْعَوِیلِ فَتَقَدَّمَ اِلَی الْخَیْمَهِ وَ قَالَ لِزَیْنَبَ نَاوِلِینِی وَلَدِیَ الصَّغِیرَ حَتَّی اُوَدِّعَهُ فَاَخَذَهُ وَ اَوْمَاَ اِلَیْهِ لِیُقَبِّلَهُ فَرَمَاهُ حَرْمَلَهُ بْنُ الْکَاهِلِ الْاَسَدِیُّ لَعَنَهُ اللَّهُ تَعَالَی بِسَهْمٍ فَوَقَعَ فِی نَحْرِهِ فَذَبَحَهُ فَقَالَ لِزَیْنَبَ خُذِیهِ ثُمَّ تَلَقَّی الدَّمَ بِکَفَّیْهِ فَلَمَّا امْتَلَاَتَا رَمَی بِالدَّمِ نَحْوَ السَّمَاءِ ثُمَّ قَالَ هَوَّنَ عَلَیَّ مَا نَزَلَ بِی اَنَّهُ بِعَیْنِ اللَّهِ».