انواع شبهه درباره ولادت حضرت (علیه السّلام)

درباره ولادت حضرت مهدی (علیه السّلام) از دو جهت شبهه وارد شده است :
۱ـ عدّه ای این گونه شبهه کرده اند که منجی موعود، پا به عرصه گیتی نگذاشته و به دنیا هم نخواهد آمد و پدیدار شدن یک منجی در آینده و اصلاح عالم به دست او، قابل پذیرش نیست و چنین ایده ای محقّق نمی شود .
۲ـ عدّه ای، اساس ایده مهدویت را فی الجمله پذیرفته اند، ولی بر این عقیده اند که امام مهدی (علیه السّلام) هنوز متولد نشده و آن هنگام که مصلحی پدیدار شود تا اساس ظلم و دستان اش برچیده شود، ایده ی موعود، محقّق می شود .

شبهه یکم ـ شبهه در اصل مهدی باوری

همه مسلمانان، بر بطلان چنین شبهه ای، وحدت نظر دارند و امامیه و غیر امامیه، بر ظهور مردی در آخر الزمان که اصلاح عالم را به ارمغان آورد، متّفق هستند .
آیات و مجموعه زیادی از روایات نیز بر این مسأله، تصریح دارند .

آیات :

پنج یا شش آیه، در اصل اعتقاد به مهدویت ظهور دارد و نیازی به تفسیر از جانب اهل بیت (علیهم السّلام) نیست.[۱]
در اینجا، به بعضی از آنها اشاره می کنیم :
((یریدون لیطفؤوا نور الله بأفواههم و الله متمّ نوره ))
می خواهند نور خدا را با دهان شان خاموش کنند و حال آن که و خداوند، نور خود (اسلام) را تمام می کند.
این بخش از آیه، پیامی از جانب خداوند هستی بخش است که نور خود را بر سر تاسر این کره ی خاکی می گستراند. مصداق این بشارت، تا حال، واقعیت نیافته و از آن جا که امکان ندارد، خداوند خبر خلاف واقع دهد، باید روزی این نوید و بشارت صورت پذیرد. و تحقق آن، تنها، به دست امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) است: بنابراین، این آیه، بدون نیاز به تفسیر روایی، به مطلب تصریح دارد .
((و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر أنّ الأرض یرثها عبادی الصالحون))
یقیناً، بعد از ذکر، در زبور نوشتیم که بندگان صالح، زمین را به ارث می برند .
مراد از ارض، تمام زمین بوده و بندگان صالح، تا حال، وارث همه ی زمین نشده اند . پس بایسته است که این واقعیت، در آینده، تحقق یابد و وقوع این (مشیت) جز به دست مهدی منتظر (عجل الله تعالی فرجه شریف) ، محتمل نیست .
این آیات و سایر آیات، بر اصل مهدی باوری دلالت دارند .
گفتنی است که این آیات، بر تولّد امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) و پنهان بودن ایشان از دیدگان، دلالتی ندارند، بلکه تنها تصریح دارند که این نوید و بشارت، روزی واقعیت یافته و بندگان صالح، وارث تمام زمین می شوند؛ زیرا، این نوید با تولد منجی مصلح در آینده نیز می سازد .

روایات :

احادیث پرشماری درباره ی اصل ایده ی مهدویت و وقوع این ارمغان و امید، موجود است، هر چند بر تولّد امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) دلالتی ندارند .
این روایات، مورد پذیرش اهل سنّت نیز واقع شده اند. آنان، با توجّه به این روایات درباره ی حضرت مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه شریف) و ظهور شخصی در آینده به این نام، کتاب ها نوشته اند. ما،بیش از سی کتاب از آنان را گرد آورده ایم .
اینک، به دو روایت از آن روایات، اشاره می کنیم .
۱ـ پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند :
((لا تذهب الدنیا حتّی یملک العربَ رجل من أهل بیتی یواطیء اسمه اسمی))[۲]
۲ـ پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود :
((لا تقوم الساعهُ حتّی تملأ الأرض ظلماً و جوراً و عدواناً ثم یخرج من أهل بیتی مَن یملأها قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً و جوراً.))[۳]
از جمله مهدی باوران غیر شیعی، می توان از ابن تیمیه و ابن حجر[۴]و عبدالعزیز بن باز نام برد. بن باز (مفتی اعظم عربستان)، در مجله ی الجامعه یادآورمی شود که اعتقاد به امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) و روایات آن، صحیح بوده و شایسته نیست چنین اندیشه ای انکار شود .

شبهه دوم ـ تردید در ولادت

ممکن است کسی بگوید: «ما اصل اعتقاد به امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) و پدیدار شدن موعودی در آینده را می پذیریم ولی لازم نیست این موعود، همان امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) باشد که تولد یافته و از دیدگاه پنهان است . چه بسا، آن مهدی منتظر، در آینده، پا به گیتی گذاشته و غیبتی در کار نباشد . پس وقوع ولادت حضرت، چگونه ثابت می شود؟
هدف از این نوشتار، اثبات ولادت حضرت است. برای اثبات آن، تلاش می شود که ولادت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) از طریق تواتر و حساب احتمالات ثابت شود .

چهار قضیه مهم :

به عنوان مقدمه، ابتدا، چهار قضیه ی مهم را تبیین می کنیم .
قضیه ی یکم
برای اثبات هر مسأله ای، دو راه وجود دارد:
۱ـ تواتر؛ ۲ـ حساب احتمالات .
تواتر
تواتر، بدین معنا است که انبوه زیادی از راویان، از یک مسأله خبر دهند، به گونه ای که احتمال اجتماع و تبانی آنها بر کذب، محال باشد. اگر دویست یا سیصد تَن که در مواقف و مواطن مختلفی به سر می برند، روایتی نقل کنند، وقوع توافق آنان بر کذب، ممکن نیست. چنین خبری را خبر متواتر می گویند .

حساب احتمالات  :

اگر یک یا چند نفر، خبری را حکایت کنند، این خبر متواتر نیست، ولی اگر به انحای مختلف، شواهدی به آن ضمیمه شود، بر طبق حساب احتمالات، به سبب آن قرائن، قطع حاصل می شود . به عنوان مثال، شخصی، به بیماری صعب العلاجی دچار شده است و فردی به ما پیام می رساند که «ایشان، شفا یافته است .».
با این خبر، تا سی درصد، احتمال بهبود مریض حاصل می شود، ولی اگر شواهد و قرائنی به آن ضمیمه شود، ارزش احتمال، از سی در صد به چهل یا پنجاه درصد یا… می رسد. این قرینه، می تواند این باشد که مثلاً او، دیگر از دوا استفاده نمی کند و یا این که شاد و خندان است و … این خبر، در حقیقت، خبر متواتر نیست، ولی به سبب حساب احتمال و ضمیمه کردن قرائن، ارزش احتمال، قوّت گرفته و یقین حاصل می شود .
قضیه دوم ـ وثاقت و عدالت راوی
در خبر متواتر، عادل بودن و وثاقت راوی، ضروری نیست. حال اگر یک یا چند نفر حکایتی نقل کنند، حجیت این خبر، مشروط به عدالت راوی است، ولی اگر صد یا دویست یا سیصد تن، قضیه ای را حکایت کنند، لازم نیست که راویان عادل باشند، زیرا، خبر متواتر، به دلیل کثرت راویان، افاده ی یقین کرده است و بعد از حصول قطع، هدف و مقصودی دیگر باقی نمی ماند. ما، عدالت را برای به دست آوردن یقین می خواهیم، وقتی یقین حاصل شد، شرط عدالت لزومی ندارد .
با عنایت به این مطالب، تردید و ابهام آفرینی در روایات دلالت کننده بر ولادت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) و مسائل مرتبط با حضرت، شایسته نیست و نمی توان گفت: «سند این روایت، ضعیف است» و یا «راویان، مجهول هستند» و یا …
آری، اگر تعداد روایات، محدود بود، این خدشه ها وارد است، اما از آنجا که احادیث درباره ی حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) متواتر و مستفیض است، نباید در آنها مناقشه کرد .
قضیه سوم ـ قدر مشترک این احادیث
ممکن است مجموعه ای از روایات، در خصوصیات و تفاصیل، با هم متفاوت باشند، ولی از یک زاویه، مدلول همه ی آنها یکی باشد. مثلاً افراد بی شماری، از بهبود مریضی خبر می دهند، ولی یکی از آنان از شفای مریض در ساعت یک، و دیگری از بهبود او در ساعت دو، و سومی از بهبود مریض در ساعت سه خبر می دهد .
اگر چه خبر این راویان، در جزئیات یکی نیستند، ولی همه، از جهت بهبود مریض، متحد هستند که در این صورت، شفای مریض، برای ما ثابت می شود؛ زیرا، هر یک از این خبرها، در حقیقت، دو خبر هستند: خبر نخست، شفای مریض است و خبر دوم، زمان شفای او است. خوب می نگریم، می فهمیم که همه ی آنان در شفا یافتن فلان فرد، متفق هستند، هر چند در زمان آن اختلاف دارند .
اگر روایات پرشماری، از یک زاویه، بر جریان معینی، اتّفاق داشته باشند، نسبت به آن مسأله، یقین حاصل می شود، هر چند این اخبار، در سایر تفاصیل و خصوصیات، با هم تمایز داشته باشند. پس شایسته نیست در احادیث میلاد امام مهدی (علیه السّلام) مناقشه کرد و گفت: «این روایات، در تفاصیل، با هم اختلاف دارند . در این احادیث، گاه، مادر امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) «نرجس» و گاه «سوسن» نامیده شده، و یک بار خبر از تولّد یافتن حضرت (علیه السّلام) در این شب و بار دیگر از به دنیا آمدن امام (عجل الله تعالی فرجه شریف) در شب دیگر حکایت کرده اند و یک روایت نقل می کند که امام (علیه السّلام) ، در فلان سال به دنیا آمده و روایت دوم، خبر از متولّد شدن حضرت (عجل الله تعالی فرجه شریف) در سالی دیگر می دهد. پس با توجّه به اختلاف ها، شایسته نیست به آنها تمسک شود؛ زیرا، متواتر و مورد پذیرش نبوده و در اثبات تواتر و تحصیل علم به ولادت حضرت، سودی نمی رسانند.»؛ زیرا، این روایات از جهت تصریح به ولادت امام (عجل الله تعالی فرجه شریف) با هم مشترک اند و تفاوت آنها در سایر شاخصه ها و ویژگی ها است .
قضیه ی چهارم ـ اجتهاد در مقابل نص
شایسته نیست کسی در مقابل نص، اجتهاد شخصی کند. پس اگر متن روایتی، دلالت صریح بر چیزی داشته باشد و از حیث سند هم تام باشد، نباید کسی در آن مسأله، اجتهاد شخصی کند .
خداوند تبارک و تعالی می فرماید : ((و أقیموا الصلاه و آتوا الزکاه ))
کاملاً روشن است که این آیه، طلب اقامه ی نماز و پرداخت زکات را می کند، حال اگر کسی بگوید:
((این آیه اقامه ی نماز را طلب نمی کند و …))
سخنی بر خلاف نصّ صریح رانده است و او، چنین حقّی را ندارد .
بله، در این که آیا این درخواست، درخواستی وجوبی است یا امری استحبابی می تواند اجتهاد کند؛ زیرا، وجوب و استحباب، در این آیه، ظاهر و نصّ نیست .
احادیث امام مهدی (علیه السّلام) ، نیز این چنین است و اجتهاد شخصی بر نمی دارد؛ زیرا، دلالت این روایات، واضح و صریح اند و از حیث سند هم متواتر. زمانی می توان اجتهاد کرد که دلالت روایت، صریح نباشد و سند آن، اشکال داشته باشد .
اینک، پس از بیان این چهار قضیه، به مسأله ی ولادت حضرت (علیه السّلام) می پردازیم و عواملی را که برای ما در این باره یقین می آورد، بیان می کنیم .

عامل نخست (احادیث عمومی )

عامل نخست، احادیث پرشماری است که از مسلّمات بین امامیه و غیر امامیه شمرده می شود. در این احادیث، هر چند نام حضرت نیامده است، امّا دلالت بر ولادت حضرت دارند .
الف) حدیث ثقلین
این روایت، میان امامیه و برادران اهل سنّت، متواتر است و سند آن، قابل خدشه نیست. پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) این حدیث شریف را در مواقف و مواطن متعدّدی، از جمله حجه الوداع، بازگو کرده است. اختلافاتی که در بعضی الفاظ حدیث دیده می شود، برگرفته از گوناگونی مواقف صدور حدیث است .
حدیث ثقلین، چنین است :
((إنّی تارک فیکم الثقلین: کتاب الله و عترتی أهلَ بیتی. أحدهما أکبر من الآخر. و لن یفترقا حتّی یردا علی الحوضَ)).[۵]
من، در میان شما، دو چیز گران بها به جای می گذارم کتاب خدا و عترتم، اهل بیت ام. یکی از آن دو، از دیگری بزرگ تر است. این دو از هم جدا نمی شوند تا زمانی که در حوض، بر من وارد شوند .
جمله ی «لن یفترقا حتّی یردا علی الحوضَ» بر استمرار همراهی اهل بیت (علیهم السّلام) با قرآن کریم دلالت دارد و این پیوستگی در همراهی، جز با فرض تولد یافتن حضرت (علیه السّلام) و پنهان بودن ایشان از دیدگان، امکان ندارد؛ زیرا، اگر حضرت (علیه السّلام) در آینده تولد یابد، می باید در این زمان، قرآن، از اهل بیت (علیهم السّلام) جدا باشد. و حال آن که پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرموده است، این دو از هم جدا ناشدنی هستند .
دلالت این حدیث بر ولادت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) روشن است. این حدیث، از آغاز، در شأن امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) وارد نشده و برای موضوع دیگری آمده است، ولی التزاماً، ولادت امام مهدی (علیه السّلام) از آن استفاده می شود .
اشکال: امام مهدی (علیه السّلام) هنوز متولد نشده و آن هنگام که رجعت فرا رسد و امام عسکری (علیه السّلام) بار دیگر پا به این جهان گذارد موعود تولد می یابد .
بنابراین بین صدق حدیث و عدم ولادت امام (عجل الله تعالی فرجه شریف) سازگاری ایجاد می شود،
جواب: لازمه ی این سخن، جدایی بین اهل بیت و قرآن در زمان قبل از رجعت است زیرا در این هنگام امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) و اهل بیت واقعیت خارجی نداشته و قرآن از آنها جدا می باشد .

عامل دوم: اخبار خاص

پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) و امامان معصوم (علیهم السّلام) از تولد فرزندی برای امام حسن عسکری (علیه السّلام) خبر می دهند که بعد از به دنیا آمدن، از دیدگان پنهان می شود و زمین را پر از قسط و عدل خواهد کرد و ایمان به ایشان، برای هر مؤمنی ضروری است .
شیخ صدوق، در کمال الدین، این احادیث را در ابواب زیر، تنظیم کرده است :
۱ـ اخبار پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) از حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۴۵ حدیث )
۲ـ اخبار امام علی (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف)
۳ـ اخبار حضرت زهرا (علیها السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۴ حدیث )
۴ـ اخبار امام حسن (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۲ حدیث ).
۵ـ اخبار امام حسین (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۵ حدیث ).
۶ـ اخبار امام سجاد (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۹ حدیث ).
۷ـ اخبار امام باقر (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۱۷ حدیث ).
۸ـ اخبار امام صادق (علیه السّلام) از امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) (۵۷ حدیث)
مجموع روایات موجود در کافی و الغیبه و کمال الدین و دیگر کتب، بیش از هزار حدیث است .
به عنوان نمونه، یک حدیث از پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نقل می کنیم .
۱ـ ابن عباس، روایت می کند که پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند: «آگاه باش که خداوند تبارک و تعالی، من و امامان معصوم (علیهم السّلام) را حجّت بر بندگان اش قرار داده است. از صلب حسین، امامانی قرار داده است که امر مرا به پا می دارند و وصیت و سفارش مرا محافظت می کنند . امام نهم از آنان، قائم اهل بیت من و مهدی امت من است. او، در شمائل و افعال و اقوال، شبیه ترین مردم به من است. وی، بعد از یک غیبت طولانی ظهور می کند…».[۶]

عامل سوم ـ دیدن آن حضرت

مجموعه ای از روایات، از دیدن امام زمان (علیه السّلام) از سوی جمعی از شیعیان خبر می دهند .
علی رغم این که امامان معصوم (علیهم السّلام) تأکید و توصیه ی زیادی داشتند تا نام و خبر ولادت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) پنهان باشد و منتشر نشود، ولی دستگاه حاکم، از خلال سنّت نبوی و اخبار اهل بیت (علیهم السّلام) دریافته بودند که برای امام حسن عسکری (علیه السّلام) فرزندی خواهد بود که زمین را پر از قسط و عدل می کند و حکومت های ظالم، به دستان مبارک اش نابود می شوند .
بنابراین، همان گونه که فرعون بر تولّد حضرت موسی (علیه السّلام) آگاه بوده و مراقب زنان و قابله ها بود، بنی عباس هم در زمان معتمد عباسی کاملاً بر اوضاع محافظت و نظارت داشت، ولی همان گونه که حضرت موسی (علیه السّلام) متولد شد، حضرت مهدی (علیه السّلام) نیز دور از چشمان جاسوسان بنی عباس، به دنیا آمد و گروهی از شیعیان خالص، توفیق پیدا کردند، در کودکی آن حضرت را ببینند .
ابوالقاسم جعفری داود بن قاسم از امام هادی (علیه السّلام) نقل می کند :
یقول : «الخلف من بعدی الحسن ابنی، فکیف کم بالخلف من بعد الخلف فقلت و لِمَ جعلنی الله فداک؟ قال انّکم لا ترون شخصه ولا یحل لکم ذکره باسمه» فقلت: فکیف نذکره؟ قال: «قولوا الحجه من آل محمد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) »[۷]
جانشین من پس از من فرزندم حسن است شما چگونه باشید در جانشین بعد از آن جانشین؟
عرض کردم. قربانت گردم چرا؟
فرمود: شخص او را نبینید و بردن نام او برای شما روا نباشد، عرض کردم؛ پس چگونه او را ذکر کنیم؟
فرمود: بگویید حجت از آل محمد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) .
به هر حال علی رغم اینکه ائمه (علیهم السّلام) تلاش نمودند که خبر ولادت حضرت منتشر نشده و مخفی بماند ولی جماعتی از شیعه موفق به زیارت حضرت مهدی (علیه السّلام) شدند .

عامل چهارم ـ روشن بودن ولادت حضرت نزد شیعه

اعتقاد به ولادت حضرت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) نزد آحاد شیعیان، روشن و بدیهی است. بنا به گفته ی تاریخ و روایات، تفکر و اندیشه ی مهدویت و غایب بودن ایشان از دیدگان، از همان اوائل اسلام، متداول و یک امر بدیهی به شمار آمده است . از همین رو است که فرقه ی ناووسیه، مدعی بودند که امام صادق (علیه السّلام) همان امام پنهان است، ولی پس از وفات امام صادق (علیه السّلام) بطلان این عقیده روشن شد .
نیز فرقه ی واقفیه، ادعا کردند که امام موسی بن جعفر (علیه السّلام) ، همان امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) است . البته سزاوار نیست این دعاوی و یاوه سرایی ها موجب تضعیف مهدی باوری شود بلکه عامل تقویت این ایده می باشد، زیرا این موارد، بر بدیهی بودن اندیشه ی مهدویت نیز تمام آحاد شیعیان، دلالت دارند، و برای همین بود که نسبت های غیر صحیح مهدویت به سایر ائمه (علیهم السّلام) می دادند .
شیخ طوسی، در کتاب الغیبه تعدادی از وکیلان مذموم را نام می برد. از جمله محمد بن نصیر نمیری و احمد بن هلال کرخی و محمد بن علی بن ابی العزاقر شلمغانی و… . او، بیش از ده تن از مدّعیان دروغین وکالت و سفارت از جانب امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) را نام می برد که مورد لعن و برائت شیعه واقع شده اند .
این موارد هم موجب تضعیف قضیه ی مهدویت و ولادت یافتن و پنهان شدن امام (علیه السّلام) از دیدگان نمی شود بلکه در حقیقت سبب قوّت بخشیدن به مهدی باوری و تولد و غیبت او باشند زیرا دلالت دارند بر این که این ایده (بین شیعه) ثابت و واضح بوده است و یاوه سرایی ها و ادعاهای دروغین این افراد به دلیل بداهت و ثبوت این عقیده بوده است .

عامل پنجم ـ سفراء و توقیعات

در تاریخ شیعه، قضیه ی چهار سفیر امام (علیه السّلام) و صدور توقیعات از جانب آنان، بسیار روشن و بدیهی است. از زمان علی بن الحسین (پدر شیخ صدوق ) و مرحوم کلینی (هم عصر سفراء) تا حال، کسی در این قضیه تردیدی به خود راه نداده است و در این زمان هم هیچ شیعه ای، در مقام و منزلت این سفراء، تردیدی نداشته و احتمال کذب آنان را نمی دهد .
سفرای چهارگانه، عبارتند از
۱ـ ابو عمرو عثمان بن سعید؛ ایشان، فروشنده ی روغن بودند. شیعیان، نامه ها و اموال را به سوی او ارسال می کردند و ایشان هم جهت پنهان کاری، آنها را در ظرف قرار می داد. و برای امام می فرستاد .
ایشان، وکیل امام هادی (علیه السّلام) و امام حسن عسکری (علیه السّلام) و بعد از آن دو بزرگوار، سفیر امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) بود .
۲ـ محمد بن عثمان بن سعید؛
۳ـ حسین بن روح نوبختی؛
۴ـ علی بن محمد سمری .
توقیعات فراوانی از ناحیه ی این سفیران، صادر شد. تعدادی از آنها در کمال الدین و الغیبه موجود است .
مساله ی سفیر بودن و توقیعات آنها، دلیل و شاهدی محکم برای تصدیق مقوله ی مهدویت و ولادت امام (علیه السّلام) و غایب بودن ایشان از دیدگان است .

عامل ششم ـ نظارت و مراقبت دستگاه خلافت

در کتاب های تاریخی امامیه و غیر امامیه، آمده است که آن هنگام که معتمد عباسی شنید که برای امام حسن عسکری (علیه السّلام) فرزندی متولد شده، مأمورانش را به خانه ی امام فرستاد و تمامی زنان امام را دستگیر و بازداشت کردند تا بدانند فرزند از آنِ کدام یک است .
البته، بعضی از تواریخ نقل می کنند که این جریان، به راهنمایی و ارشاد جعفر، عموی امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) بوده است .
بنابراین، نظارت و مراقبت دستگاه حاکم، قرینه ی روشن و آشکار بر وقوع ولادت حضرت (علیه السّلام) است؛ زیرا، در غیر این صورت، انگیزه ای برای این همه مراقبت و نظارت نبوده است .
عامل هفتم ـ اعتراف تاریخ نگاران و تبار شناسان غیر شیعی
کلمات تاریخ نگاران و تبار شناسان غیر شیعی در ولادت امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) ، در نهایت وضوح است .
۱ـ ابن خلکان می گوید : ((به اعتقاد امامیه، ابوالقاسم محمّد بن حسن العسکری، امام دوازدهم است که به «حجّت» شهرت دارد و در روز جمعه، نیمه ی شعبان سال دویست و پنجاه و پنج، متولّد شده است .))
۲ـ ذهبی می گوید : ((شیعیان، معتقدند که پسر امام حسن عسکری (علیه السّلام) یعنی محمّد بن الحسن قائم و جانشین و حجّت است. ایشان، در سال دویست و پنجاه و هشتم و بنا به قولی، در سال دویست و پنجاه و شش، متولّد شده است .))
۳ـ ابن حجر هیتمی می گوید : ((امام حسن عسکری، غیر از ابی القاسم محمد الحجه، فرزندی به جا نگذاشت و آن هنگام که پدر بزرگوارش وفات یافت، او، پنج سال داشت .))
۴ـ خیر الدین زرکلی می گوید : «در سامراء متولّد شد و در سن پنج سالگی، پدرش وفات کرد .»
عامل هشتم ـ اتفاق شیعه
از زمان کلینی و پدر شیخ صدوق تا الآن، تمام آحاد شیعیان، بر ولادت و پنهان بودن حضرت (علیه السّلام) وحدت نظر و اتّفاق دارند. این ایده، از اصول مذهب شیعه است و در تمام اعصار شیعه، هیچ کس را نیافته ایم که در ولادت یافتن و غیبت حضرت، شک و تردید داشته باشد .

حساب احتمالات :

خلاصه سخن این که یا تواتر این اخبار را می پذیریم که در این صورت حقّ اجتهاد شخصی را نداریم و باید «نصّ» را بپذیریم و یا این که تواتر این اخبار را قبول نداریم، ولی با ضمیمه کردن آن هشت قرینه و عاملی که بیان شد برای ما روشن می شود که آن روایات، طبق حساب احتمالات، درست و صحیح است

منبع: سایت امامت

[۱] عون المعبود فی شرح سنن ابی داوود،علامه ابی الطیب محمد ثمن الحق العظیم آبادی،جزء۱۱،ص۳۶۱،ح۴۲۵۹الی۴۲۶۵ .

[۲] الفتاوی الحدیثه، شهاب الدین ابن حجر الهیتمی، ص۳۷، مطلب فی ذکر الهدی و بعض علامات الساعه .

[۳] کنز العمال فی سنن الأقوال و الأفعال، علاء الدین علی المتق، ج۱۴، ص۳۸۹، ح۳۸۶۵۱ الی ۳۸۷۰۹ .

[۴] المصنف فی الأحادیث و الآثار، ابن ابی شیبه، ج۱۵، ص۱۹۶، ح۱۹۴۸۴ به بعد .

[۵] سنن ابن ماجه، ج۲، ص۲۹، باب خروج المهدی، ح۴۰۸۲ الی ۴۰۸۸ .

[۶] المعجم الکبیر، ابوالقاسم، سلیمان بن احمد بن ایوب بن نصیر اللخمی الطبرانی، ج۱۰، ص۵۵، ح۱۰۲۱۳ ـ ۱۰۲۳۰ .

[۷] کمال الدین، ص۳۸۱، ح۵ .