روایاتى در این زمینه با سند صحیح نقل شده است. عبد الله بن أحمد بن حنبل در کتاب «السنه» مى‌نویسد:

حَدَّثَنِی أَبُو الْفَضْلِ، نا مُسْلِمُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، نا عَبْدُ الْوَارِثِ بْنُ سَعِیدٍ، قَالَ: نا سَعِیدٌ، قَالَ: «جَلَسْتُ إِلَى أَبِی حَنِیفَهَ بِمَکَّهَ فَذَکَرَ شَیْئًا فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ: رَوَى عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ کَذَا وَکَذَا، قَالَ أَبُو حَنِیفَهَ: ذَاکَ قَوْلُ الشَّیْطَانِ، وَقَالَ لَهُ آخَرُ أَلَیْسَ یُرْوَى عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص): أَفْطَرَ الْحَاجِمُ وَالْمَحْجُومُ، فَقَالَ: هَذَا سَجْعٌ فَغَضِبْتُ وَقُلْتُ إِنَّ هَذَا مَجْلِسٌ لا أَعُودُ إِلَیْهِ وَمَضَیْتُ وَتَرَکْتُهُ “

سعید مى‌گوید که در مجلس أبوحنیفه نشسته بودم که در باره چیزى گفتگو شد، شخصى به او گفت: عمر بن خطاب چنین و چنان گفته است، ابوحنیفه گفت: این سخن شیطان است، شخصى دیگرى گفت: مگر نه این که از رسول خدا (ص) روایت شده است که : «حجامت‏کننده و حجامت شده هر دو افطار کردند» (روزه هر دو باطل است)؛ پس ابوحنیفه گفت: این سجع (سخن با وزن و قافیه) است، پس من خشمگین شدم و گفت: این مجلسى است که من دیگر به آن برنخواهم گشت، از آن‌جا خارج شدم و او را ترک کردم.

الشیبانی ، عبد الله بن أحمد بن حنبل (متوفاى۲۹۰هـ) ، السنه ، ج۱، ص۲۲۷ ، ح۴۰۳ ، تحقیق : د. محمد سعید سالم القحطانی ، ناشر : دار ابن القیم – الدمام ، الطبعه : الأولی ، ۱۴۰۶هـ .

منبع:پرسمان