در ادبیّات و اصول فقه، نشان داده شده‌است که الفاظ براى رساندن معانى، به دو شکل استعمال مى‌شوند: حقیقى و مجازى. عموم دانشمندان مسلمان این تقسیم‌بندى را قبول کرده‌اند و استعمال مجاز در قرآن کریم را نیز پذیرفته‌اند. در برابر، گروهى از عالمان مسلمان با استعمال مجاز در قرآن، مخالفت کرده‌اند و گروه سوم، تقسیم‌بندى الفاظ را به حقیقت و مجاز، از اساس، باطل دانسته‌اند. ابن‌تیمیه در شمار گروه سوم است. در این نوشتار، پس از یادکرد تعریف حقیقت و مجاز و بررسى قول مشهور در این باره، ادلّه موافقان این تقسیم‌بندى و آمدن مجاز در قرآن، نقل و تحلیل شده و سپس، اشکالات عمومى مخالفان و پاسخ آنها آورده شده و پس از آن، اهمّ اشکالات ابن‌تیمیه به‌تفصیل، تبیین و نقد شده است.