وَ ما «عَلَّمْنَـهُ الشِّعْرَ» ⁽ سوره ى یس، آیه ى ۶۹٫⁾ (ما به او [رسول اکرم ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ] شعر نیاموختیم.) اختصاص به پیغمبر ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ دارد که قرآنى که آورده شعر نیست، وگرنه از ائمّه  ى اطهار ـ علیهم  السّلام ـ فى  الجمله شعر داریم⁽ر.ک: وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۴۰۴، روایت ۹۶۹۶ و ۹۶۹۷؛ مستدرک الوسائل، ج ۶، ص ۱۰۰، روایت ۶۵۳۱؛ نیز ر.ک: وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۵۹۷، باب ۱۰۵؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۸۷، باب ۸۴٫⁾، امام حسین ـ علیه  السّلام ـ در مواقع و مقام  هاى مناسب شعر سروده است.  ر.ک: لهوف، ص ۷۴، ۷۵، ۸۱، ۹۸و ۱۱۹٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد