سلام.۱- آیا آیه “کفی الله المومنین القتال”، درباره حضرت علی (ع) است؟ ۲- آیا آیه “قل الحق من ربکم” درباره علی (ع) و “فمن شاء فلیؤمن و من شاء فلیکفر انا اعتدنا للظالمین” درباره ستمگران به حقوق آل پیامبر است؟

پاسخ اجمالی

۱ – در مورد آیه: “… وَ کَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنینَ الْقِتال…‏“،[۱]مفسران شیعه و بسیاری از مفسران اهل سنت معتقدند که در شأن امام علی (ع) نازل شده است. ابن شهر آشوب از دانشمندان امامیه در تفسیر این آیه از قول امام صادق (ع) چنین نقل کرده است: در جنگ خندق خداوند به سبب کارزار علی (ع) کفایت مؤمنان را نموده است.[۲]برای اطلاع بیشتر درباره شأن نزول این آیه به تفاسیر، از جمله مجمع البیان،[۳]البرهان فی تفسیر القرآن،[۴] تأویل الآیات الظاهره،[۵] و … مراجعه نمایید.

برخی از مفسران اهل سنت نیز که شأن نزول آیه را درباره امیر مؤمنان (ع) می دانند؛ این افراد هستند: ابن ابی حاتم در تفسیر القرآن العظیم،[۶] آلوسی در روح المعانی،[۷] و ..

۲ – آیه “وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ …وَ ساءَتْ مُرْتَفَقا“،[۸]نیز در شأن حضرت علی (ع) نازل شده است.

کلینی (ره) در کتاب کافی چنین نقل می کند: امام باقر (ع) فرمود: “… وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ”، مراد از حق، ولایت علی (ع) است. “فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِینَ…”، مراد از ظالمان در آیه ستمگران به حقوق اهل بیت (ع) می باشند.[۹]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱] احزاب، ۲۵.

[۲] ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد، مناقب آل ابی طالب (ع)، ج ۳، ص ۱۳۴، مؤسسه انتشارات علامه، قم، ۱۳۷۹ ق.

[۳] طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن،‏ ج ۸، ص ۵۳۸، ناصر خسرو، تهران‏، ۱۳۷۲ش. ‏

[۴] بحرانى، سید هاشم‏، البرهان فى تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۴۳۳، بنیاد بعثت‏، تهران، ‏۱۴۱۶ ق.‏

[۵] حسینى استرآبادى، سید شرف الدین على، تأویل الآیات الظاهره، ص ۴۴۳، دفتر انتشارات اسلامى، قم‏، ۱۴۰۹ ق.‏

[۶] ابن ابى حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسیر القرآن العظیم، ج ۹، ص ۳۱۲۶، مکتبه نزار مصطفى الباز، عربستان سعودى، ۱۴۱۹ ق.‏

[۷] آلوسی، سید محمود، روح المعانى فى تفسیر القرآن العظیم‏، ج ۱۱، ص ۱۷۱، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۵ ق‏.

[۸] کهف، ۲۹.

[۹] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۱، ص ۴۲۴، ح ۶۴، دار الکتب الإسلامیه، تهران، ۱۳۶۵ش.