براساس روایات متعدد و متواتر، گریه برای مصائب و مظلومیت امامان(ع)، بویژه امام حسین(ع)، پاداش‌های فراوانی دارد و تنهایی امام زمان(عج) نیز یکی از این مصیبت‌ها است:
امام صادق(ع) فرمود:
«هرکس از [مصائب‏] ما یاد کند یا در حضور او از [مصائب‏] ما یاد شود و به اندازه بال پشه‌اى اشک از چشمانش خارج شود، خداوند، گناهان او را می‌آمرزد، اگرچه بیشتر از کف دریا باشد».[۱]
«هرکس به خاطر ما، براى خونى که از ما ریخته شده یا حقّى که از ما گرفته شده، یا هتک حرمتى که به ما یا به یکى از شیعیان ما شده است، قطره اشکى از چشمش جارى شود، خداوند متعال به سبب آن، او را روزگارى دراز در بهشت جاى می‌دهد».[۲]
اندوهگین بودن در فراق امام مهدى(عج)، ندبه و اظهار شوق به لقاى او از ویژگی‌های منتظران عاشق‌پیشه است.

امام حسن عسکرى(ع) فرمود: «شیعیان ما در یک اندوه دائم به سر می‌برند تا فرزندم -که پیامبر نوید ظهورش را داده است- ظاهر شود».[۳]
همچنین در دعاى ندبه آمده است: «لَیْتَ شِعْرِی، أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوَى، بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرَى‏ أَ بِرَضْوَى أَوْ غَیْرِهَا مِنْ ذِی طُوَى‏»؛[۴] اى کاش می‌دانستم در چه جایى منزل گرفته‌اى و چه سرزمین و مکان تو را در بر گرفته است، آیا در کوه رضوى هستى و یا در جاى دیگر و یا در ذی‌طوى هستى.
و نیز در فرازی دیگر می‌خوانیم: «فَعَلَى الْأَطَائِبِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا وَ آلِهِمَا، فَلْیَبْکِ‏ الْبَاکُون‏»[۵] پس برای پاکیزگان از خاندان پیامبر(ص) و علی(ع) که درود خدا بر آن دو و خاندانشان باد، گریه‌کنندگان باید بگریند.

در دعای ندبه و در ادامه به موضوع انتظار فرج پرداخته شده و طبیعتاً آن را نیز شایسته اشک و اندوه می‌داند.
به هر حال و با توجّه به این‌گونه روایات، گریه کردن در فراق و تنهایی امام زمان(عج)، دلیل معرفت و نشانه محبّت قلبى است که بخشى از ایمان، بلکه نزد اهل یقین، «حقیقت» آن است و قطعاً ثواب دارد. معرفت و محبّت، صاحب ایمان را بر گریستن در فراق حضرتشان و محنت‌ها و اندوه‌هایى که بر آن‌حضرت وارد می‌شود، بر می‌انگیزد.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏۲، ص ۲۹۲، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.

[۲]. مفید، محمد بن محمد، الأمالی، ص ۱۷۵، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.

[۳]. شیخ حر عاملى، محمد بن حسن‏، إثبات الهداه بالنصوص و المعجزات، ج ‏۵، ص ۲۰۳ – ۲۰۴، بیروت، اعلمى‏، چاپ اول‏، ۱۴۲۵ق.

[۴]. ابن مشهدى، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ص ۵۸۰ – ۵۸۱، قم، دفتر انتشارات اسلامى‏، چاپ اول‏، ۱۴۱۹ق.

[۵]. همان.