سیّد مرتضى در باب اعجاز قرآن، معتقد است که خدا علومى را که عرب فصیح مى‌توانست با آنها با قرآن معارضه کند، در زمان ‏قصد معارضه، از آنان مى‌ستاند و چون سلب علمْ تنها در اختیار خداست، آنان درمى‌یافتند که قرآن معجزه الهى است؛ یعنى نزد سیّد مرتضى، ‏قرآن از آن رو معجزه است که به این صرف و سلب دلالت مى‌کند. وى فصاحت عالى قرآن را پذیرفته و نظم آن را بى‌سابقه خوانده؛ امّا ‏فصاحت و نظم و دیگر وجوه مشهور را وجه اعجاز قرآن ندانسته است. نزد نگارنده، اشکال مهمّ نظریّه سیّد مرتضى اختصاص حصول «علم ‏وجدانى» به الهى بودن قرآن، به عرب فصیح است؛ آن هم در هنگام قصد معارضه.‏