آینده پژوهی، حوزه نسبتا جدیدی است که به لحاظ گستردگی و تنوع حوزه های مرتبط، دستاوردهای بسیارمهمی برای کشورها و جوامع داشته؛ به گونه ای که امروزه به یکی از مهم ترین ابزارهای تصمیم سازی تبدیل شده است. هم اینک در این زمینه از سوی کشورهای قدرتمند به منظور کسب مزیت های رقابتی و سلطه بر جهان مطالعات گسترده ای صورت می گیرد. این رویداد، بر اهمیت دستیابی به رویکردهای توانمندتر در عرصه آینده پژوهی می افزاید. بی شک، منظومه فکری اسلام، بویژه منابع شیعی، برتر از هر مکتب فکری بشری، توان تبیین راهبردی ترین مسائل آینده اندیشانه را داراست. یکی از بسترهای متعالی در این منظومه، اندیشه مهدویت است. همان گونه که می دانیم، اعتقاد به منجی آخرالزمان، مطلوب بیش تر ادیان بوده؛ اما ظرفیت بهره مندی از آموزه های آینده نگرانه مبتنی بر وحی، جز در تشیع و آموزه های مهدویت، در توان دیگر نحله ها نیست. پس، جادارد در نظام آینده پژوهانه مهدویت بررسی های جامعی صورت گیرد. نوشتار حاضر بررسی تحلیلی جامعی است در زمینه مهدویت و کارکردهای آینده پژوهانه آن، مبتنی بر منابع معتبر شیعی. این پژوهش، در حیطه مباحث علم شناسی فلسفی مشتمل بر ابعاد پنج گانه «معرفت شناسی»، «روش شناسی»، «هستی شناسی»، «ارزش شناسی» و «نشانه شناسی» خواهد بود. همان گونه که نتایج تحقیق نشان خواهد داد، نظام معرفت شناختی آینده پژوهی، متضمن مفاهیم، روش ها و ابزارهایی است که برخی از آن ها برای مطالعات گسترده و فهم آموزه های الاهی و وحیانی مهدویت کاربرد مناسبی دارند.