در راه بازگشت از بهشت زهرا به مسجد امین الدوله بودیم، ترافیک شدیدی ایجاد شده بود. ماشین در راه بندان متوقف شد. احمد نگاهی به ساعتش کرد. بعد درباره‎ی نماز اول وقت صحبت کرد امّا کسی تحویل نگرفت!

احمد آقا از ماشین پیاده شد، بعد هم از همه‎ معذرت‎خواهی کرد.

گفتیم: احمد آقا کجا می‎روی؟!

جواب داد: این راه بندان حالا حالاها باز نمی‎شه، ما هم به نماز اول وقت نمی‎رسیم. من با اجازه می‎رم اون سمت جاده، یک مسجد هست که نمازم رو می‎خوانم و خودم برمی‎گردم. احمد آقا باز هم معذرت خواهی کرد و رفت.

او هر جا که بود نمازش را اول وقت و با حضور قلب اقامه می‎کرد. در جاده و خیابان و … فرقی برایش نمی‎کرد. همه جا ملک خدا بود و او هم بنده‎ی خدا.

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ص ۴۲٫