برچسب: کرامت

ماه روزه بود و ماهپاره يي از وراي ابرها پديد شد

ماه روزه بود و ماهپاره يي از وراي ابرها پديد شد آفريدگار عشق و عقل نيز شادمان از آنچه آفريد، شد آسمانيان فراز آمدند، روزهاي رفته باز آمدند دستها به اهتزاز آمدند، خانه علي پر از اميد شد مجتبي که شيعه رسول بود اولين وديعه بتول بود ازنهاد مرتضي حلول کرد، بعد ازآن مدينه روسپيد […]

مي وزد بوي کسي از نامه ام

مي وزد بوي کسي از نامه ام مي چکد خون جگر از خامه ام دل به سوداي سخن، گل مي کند بر لبم، نام حسن گل مي کند يا امام الانس و الجان! مجتبي! اي مرا شيرازه جان! مجتبي! ايها المظلوم! امام رنج و درد! کاش مي گفتم غمت با من چه کرد؟! اي ملائک […]

آن شاخ گل که سبز بود در خزان يکي ست ـ با تلخيص

آن شاخ گل که سبز بود در خزان يکي ست افشانده غنچه ي گل سرخ از دهان يکي ست آن گوهري کز آتش الماس ريزه شد ياقوت خون ز لعل لب او روان يکي ست آن لعل دُر فشان که زمرد نگار شد داد از وفا به سوده الماس، جان، يکي ست آن نخل طور […]

سر، ز روي شانه هاي سايه ي خود برنداشت

سر، ز روي شانه هاي سايه ي خود برنداشت آنکه جز ديوار و سايه ياوري ديگر نداشت سايه ي مردان نارس روز مبهم مي شود مرد حق جز سايه ي خود بر کسي باور نداشت در نيام امت ناباوري در روز جنگ قبضه تنها بود و در پي تيغ آتشگر نداشت دومين سردار تنها در […]

شهي که بود ز جانها لطيف تر بدنش

شهي که بود ز جانها لطيف تر بدنش نمود همچو زمرد ز زهر کينه تنش امام دوم و سبط رسول و پور بتول که ذوالجلال بناميد از ازل حسنش روا نبود که آبش به زهر آلايند کسي که فاطمه دادي ز جان خود لبنش ز بس که جام بلا نوش کرد و صبر نمود فزون […]

کس نيست نويسد غم پنهاني من را

کس نيست نويسد غم پنهاني من را گوشي نشنيده است پريشاني من را سکان شکند غم، دل توفاني من را پايان نبود بي سر و ساماني من را زيرا که گل چيده ي دور از چمنم من فرزند غم و محنت و ماتم حسنم من   درد و غم و حرمان من اندازه ندارد هر […]

سوز غمي است شعله ور از غم غريب تر

سوز غمي است شعله ور از غم غريب تر مثل حضور عشق از آن هم غريب تر در کارزار عشق که ميدان حيرت است زخمم غريب آمد و مرهم غريب تر اي دومين امام که داغ شگفت توست از غربت شهيد محرم غريب تر رفتم به جستجوي حقيقت، نيافتم کس از تو در سلاله ي […]

صداي درد به آن سوي زور و زر نرسيد

صداي درد به آن سوي زور و زر نرسيد صدا مقابل خود ماند، دورتر نرسيد صدا نجيب تر از قطره هاي باران بود ولي به هرزه علفهاي کور و کر نرسيد مگر کبود به پهلوي مادرش ننشست؟ مگر که سرخ به پيشاني پدر نرسيد؟ مگر مصيبت ياران رفته نوش نکرد؟ هزار زخم به بال و […]

بانو کمر به کشتن خورشيد بسته اند

بانو کمر به کشتن خورشيد بسته اند اين بار چندم است دلت را شکسته اند؟ اين طشت، طشت خون جگر گوشه ي تو نيست؟ اين تار و پود کيست که از هم گسسته اند؟ بانو خدا گواه، که امروز در غمت يک آسمان ستاره به ماتم نشسته اند اينان دو باره داغ تو را تازه […]

جز تو اي داغ غمت بر دل زهرا مانده

جز تو اي داغ غمت بر دل زهرا مانده کيست در خانه خود اين همه تنها مانده ماه در پيش تو حيراني زانو زده ايست چشم در چشم تو را غرق تماشا مانده نقش سرخ جگرت ريخته بر صفحه تشت يادگاري است که بر غربت مولا مانده اين چه رازي است که در بارش باران […]

لاله اي بود که با داغ جگر سوخته بود

لاله اي بود که با داغ جگر سوخته بود آتشي در دل سودا زده افروخته بود شرم دارم که بگويم تن مسموم تو را خصم با تير به تابوت به هم دوخته بود جگرش پاره شد از نيشتر زخم زبان در لگن خون دلي ريخت که اندوخته بود ارث از مادر خود بُرد غم و […]

ز آن طشت پر ز لخت جگر در مقابلش

ز آن طشت پر ز لخت جگر در مقابلش  پيدا بود كه زهر چه كرده است با دلش مظلوم چون علي و به مظلوميش گواه آن پاره هاي دل، كه بود در مقابلش  او حاصل نبوّت و بيداد دشمنان از آب شعله خيز، شرر زد به حاصلش  عمر حسن ز عمر علي سخت تر گذشت […]

اي ديده گريه کن که عزاي حسن رسيد

اي ديده گريه کن که عزاي حسن رسيد داغ جگر گداز غريب وطن رسيد گلچين به هر چه بود، بر آن گل امان نداد تا پاي غارتش به حريم چمن رسيد بيداد و ناسزا و شماتت به يک کنار در اين ميانه زهر به دادِ حسن رسيد تفسير بوسه‌هاي نبي را لبش سرود او را […]

آن رهبري که روح شکيب مدينه بود

آن رهبري که روح شکيب مدينه بود گريم به غربتش که غريب مدينه بود صلحي که کرد عزّت اسلام را خريد صبري که داشت راز عجيب مدينه بود شيرين لبش ز بوسه‌ي زهرا و تلخ کام از زهرِ ناسزاي خطيب مدينه بود از آب آتشين جگرش پاره پاره شد ريحانه‌ي علي که حبيب مدينه بود […]