برچسب: شعر

اي ليله ي قدر آيتي از مويت

اي ليله ي قدر آيتي از مويت باشد که فتد به دست ما گيسويت از يمن طلوع ماه روي تو حسن شد ماه خدا دو نيمه چون ابرويت   شاعر: سید رضا مؤید

در کون و مکان سرور و عيش و طرب است

در کون و مکان سرور و عيش و طرب است چون جشن خداي علم و حلم و ادب است «آزرده» مباش، عيدي از او بطلب گر عيدي خود نگيري امشب، عجب است   شاعر: عباس محمدی (آزرده)

در روزه اگر مرد و زن افطار کنند

در روزه اگر مرد و زن افطار کنند با آب، رطب يا لبن افطار کنند امشب علي و فاطمه و پيغمبر با بوسه ز  روي  حسن  افطار  کنند   شاعر: جواد هاشمی (تربت)

مژده اي دل کز سرشب، صبح سر بر مي زند

مژده اي دل کز سرشب،صبح سر بر مي زند پنجه خورشيد امشب حلقه بر در مي زند ازتبار گل ،گل سرخي شکوفا مي شود باز خورشيدي زخورشيد دگر سر مي زند   شاعر:  قادر طهماسبی (فرید)

به زهر خورده ي زهرا که شبل شير خداست (يک بند از ترکيب بند)

به زهر خورده ي زهرا که شبل شير خداست هماي سدره وطاووس گلشن  خضراست زماه طلعت او بود چشم دين روشن به سرو قامت اوگشته کار ايمان راست از آن زمان که چو چنگش رگ روان بگسست خروش وغلغله در جان زهره ي زهراست سپهر اگرنه به سوگش قباي الماسي است زخون دل جگري ميکند […]

آمد غروب و باز دل تنگ من گرفت

آمد غروب و باز دل تنگ من گرفت همچون دل غريب براي وطن گرفت در جستجوي جوهر آن حُسن گمشده از بام و در دوباره سراغ حسن گرفت خاکستر حريق اُفق بر دلم نشست آيينه ي شکسته،غبار محن گرفت در راه بود موکب گل ها که ناگهان پاييز بي امان به شبيخون چمن گرفت اي […]

جگر پاره شده مرهم بي ياور ها

جگر پاره شده مرهم بي ياور ها درد و غم، زخم زده بر جگر مادر ها اين چه رسمي ست که يک عده پرستوي غريب بنشينند درون قفس همسرها!؟ اين چه رازي ست!چرا چشم به در مي دوزد اين چه رازي ست!چه ديده ست به پشت درها گفت: “لا يوم…“ که راه نفسش بند آمد […]

روزي که خورشيد از قيامت در طپش بود

روزي که خورشيد از قيامت در طپش بود روزي که چرخ از هول محشر در کشش بود روزي که هستي جامه‌ي وحشت به بر داشت روزي که خورشيد آتش خون در جگر داشت روزي که غوغا بود و غرش بود و آوار آن روز سيلي بود و مادر بود و ديوار آن روز عمر باغبان […]

رسانده است به لبهاي شيعيان، جــانها

رسانده است به لبهاي شيعيان، جــان‌ها تني که دوخته شد بر کــفن، ز پيکان ها گهي ز بارش اشک و گهي ز بـارش تير سفينه اي است گـــرفتار بين طوفان ها به روي دست عزيزان خـود شود تشييع تني نجيب تــــر از گل به زير باران ها به دامـن کفنش گرچه گل ز خون روئيد […]

اي از رخت گشـــاد ره چـــاره هاي من

اي از رخت گشـــاد ره چـــاره هاي من هم خـــــاطرات بالــش گهواره هاي من هر زهر داد خــــصم به من چاره جستمش اين بــــــار بسته راه همه چاره هاي من دارم وصيتي بــه تو اي مـــــاه روي تو رويــــــاي آسمانـــــي نظاره هاي من گر خصم دوخت بر کفنم تير و خون چکيد هرگز مجوي خصمي […]

خواست بنا را به سوختن بگذارد

خواست بنا را به سوختن بگذارد شمع تنت را به انجمن بگذارد حُسن تو را خواست، بيشتر كند آنگاه نام تو را چون خودش « حسن» بگذارد خواست، ببيند بر آسمان قدمت را  ردي از آه تو بر چمن بگذارد زخم هات را شبيه غنچه ي تشنه  تا ابد به حالِ واشدن بگذارد شور دليرت […]

زن با پياله آمد و با عشوه گفت:

زن با پياله آمد و با عشوه گفت: «راهي ست راه عشق كه هيچش كناره نيست» يك جرعه ريخت توي پياله به مرد داد: ‌جز نوش كردن از دهنش هيچ چاره نيست از دست زن گرفت و دهان پياله را، تا تشنگي سرخ لبانش به پيش برد زن سرخ شد پياله به لب هاي مرد […]

…ناگهان رويش گل هاي كبود از بدنت

…ناگهان رويش گل هاي كبود از بدنت تند بادي و سپس نوبت پرپر شدنت آسمان ـ آبي محضي ـ ست به شكل رويت  كهكشان گمشده در سايه ي زلف شكنت خواب گل را پر از آرامش پروانه كند  باد يك لحظه اگر رد شود از پيرهنت دست در دست تو سوگند وفا مي خوردند تير […]

خدا كند كه دروغي بزرگ باشد اين

خدا كند كه دروغي بزرگ باشد اين من اعتماد ندارم به حرف طالع بين نشسته اند كمان هاي بيوه آماده گرفته اند كمين تير هاي چله نشين دوباره كوچه دوباره كسي ز اهل كساء دوباره فتنه‌ي شيطان دوباره غصب زمين و باز شد دهن ياوه اي و حرفي زد و پخش شد همه جا بوي […]