معنی «زُهد» نه آن است که انسان از هر لذّت در دنیا دوری جوید؛ زیرا چه بسا کسی که تارکُ الدّنیا لِلدّنیا است [«ترک‌کننده‌ی دنیا، برای دنیا»] پس او نه زاهد است؛ بلکه زاهد آن کس که غنی و فقر بر وی یکسان و این چهان چند روزه را به چیزی نشمرد و به دار و ندارش شاد و غمگین نشود.
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص 127