رسول خدا(ص) شدیدترین خطاب به دوزخیان را کدام آیه از قرآن می داند؟
پاسخ اجمالی
عموم آیات و روایاتی که عذاب جهنم را توصیف کرده اند، با بیانی شدید هستند که می تواند به دو دلیل باشد:
1 – تطابق با واقع؛ قطعاً جهنم جایگاه سختی خواهد بود. بنابر این، لازم است تعبیری که از آن می شود نیز با واقعیت هم خوانی داشته باشد و به صورت تند و شدید ادا شود.
2 – برای تأثیر در مخاطب و این که اِنذار بتواند در او اثر کند؛ لازم است به صورت تند و شدید گفته شود.
در این جا برای نمونه به دو آیه که عذاب را برای دوزخیان بیان می کند، اشاره می شود:
«روزى که آن [گنجینه]ها را در آتش دوزخ بگدازند، و پیشانى و پهلو و پشت آنان را با آنها داغ کنند [و گویند:] این است آنچه براى خود اندوختید، پس [کیفر] آنچه را می اندوختید بچشید».[1]
«…و کسانى که کفر ورزیدند، جامه هایى از آتش برایشان بریده شده است [و] از بالاى سرشان آب جوشان ریخته می شود».[2]
اما در این که شدیدترین عذاب در جهنم چیست و به چه عذابی سخت ترین عذاب گفته می شود؛ نمی توان بیان دقیقی ارائه کرد؛ زیرا عذاب هر گروهی به اندازه گناهانشان بوده و هر کدام سخت و دردناک است و حتی شاید بتوان سخت و شدید بودن در این مراحل را امری نسبی دانست. حتی در برخی از روایات، ناامیدی که برای برخی از دوزخیان به وجود می آید، سخت و دردناک توصیف شده است، امام علی(ع) در این باره می فرماید: «اى کمیل! ما به خدا سوگند حقى هستیم که خداى عزّ و جلّ فرموده: “اگر حق از هوس هاى آنها پیروى می کرد، قطعاً آسمان ها و زمین و هر که در آنها هست تباه می شد”.[3] اى کمیل! بعد از آن که مدت هاى طولانى نگه داشته می شوند، خدای تبارک و تعالی را صدا می زنند که ما را در آسایش قرار بده، پس خداوند به ایشان جواب می دهد که؛ “خاموش باشید و سخن مگوئید”.[4] اى کمیل! در این هنگام از آزاد شدن ناامید می شوند و بر حسرتشان افزوده می شود و یقین به نابودى و درنگ کردن پیدا می کنند پاداش کردارشان عذاب است».[5]
علاوه بر این، بسیاری از این گفته ها براساس فهم و دانسته های ما انسان ها می باشد و شاید ماهیت اینها در آخرت با آنچه در این دنیا می گذرد متفاوت باشد.
منبع:اسلام کوئست
پی نوشت:
[1]. توبه، 35. «یَوْمَ یُحْمى عَلَیْها فی نارِ جَهَنَّمَ فَتُکْوى بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما کَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِکُمْ فَذُوقُوا ما کُنْتُمْ تَکْنِزُونَ».
[2]. حج، 19. «فَالَّذینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیابٌ مِنْ نارٍ یُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُؤُسِهِمُ الْحَمیمُ».
[3]. مؤمنون، 71. «وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فیهِنَّ».
[4]. مؤمنون، 108. «قالَ اخْسَؤُا فیها وَ لا تُکَلِّمُون».
[5]. «یَا کُمَیْلُ نَحْنُ وَ اللَّهِ الْحَقُّ الَّذِی قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِیهِنَ یَا کُمَیْلُ ثُمَّ یُنَادُونَ اللَّهَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ بَعْدَ أَنْ یَمْکُثُوا أَحْقَاباً اجْعَلْنَا عَلَى الرَّخَاءِ فَیُجِیبُهُمْ اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ یَا کُمَیْلُ فَعِنْدَهَا یَیْأَسُونَ مِنَ الْکَرَّةِ وَ اشْتَدَّتِ الْحَسْرَةُ وَ أَیْقَنُوا بِالْهَلَکَةِ وَ الْمَکْثِ جَزَاءً بِمَا کَسَبُوا عُذِّبُوا»؛ طبری آملی، عماد الدین محمد، بشارة المصطفی لشیعة المرتضی، ج 2، ص 30، نجف، المکتبة الحیدریة، چاپ دوم، 1383ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 74، ص 276، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.