انسانی ارزش دارد که می‌تواند خود را ابدی و ازلی بسازد. می‌تواند جلوه‌ی قدرت مطلقه‌ی خدا باشد. به مرحله‌ی «كُن فَيكون» برسد. «عَبدى أطِعنى حَتّى إجعَلَكَ مِثلى فَانّى أقول كُن فَيكون فَانتَ تَقولُ كُن فَيَكون»[1] آقا علیّ بن موسی الرّضا (علیه الصّلاة و السّلام) زیر درختی که خشک شده بود نشست. به برکت نزول اجلال حضرت رضا (علیه السّلام) این درخت سبز می‌شود، برگ می‌دهد و مردم از آن استفاده می‌کنند. این قدرت که بدون هیچ فعل و انفعالی…، حالا یک وقت بعدها بشر بتواند درخت خشک را، درخت مرده را بدون فعل و انفعالاتی زنده کند. امّا بدون این‌که آدم دست بزند و اراده‌ی او احیاگر باشد.
[1]– قصص الأنبياء، ص 801.