عبدالله بن محمّد بن عامر شِبْراوی شافعی (1172 هـ. ق)
الثامن من الأئمّة عليّ الرضا کان (رض) کریماً جلیلاً مهاباً موقّراً و کان أبوه موسی الکاظم یُحبّه حبّاً شدیداً. و یقال: إنّ عليّ الرضا أعْتَقَ الْفّ مملوک و کان صاحب وضوء و صلاة لیلة کلّه یتوضاً و یصلّي و یرقد و هکذا إلی الصباح. قال بعض جماعته: ما رأیتُه قطّاً إلّا ذکرتُ قوله تعالی: «قَلیلاً مِنَ اللَّیْلِ ما یَهْجَعُون…»[1] قال بعضهم: عليّ الرضا بن موسی الکاظم بن جعفر بن الصادق فاق أهل البیت شأنه و ارتفع فیهم مکانه و کَثُر أعوانه و ظاهر برهانه… کانت مناقبه علیة و صفاته سنیّة و نفسه الشریفة هاشمیة و أرومته الکریمة نبویّة و کراماته أکثر مِنْ أن تُحْصَرْ و أشْهر مِنْ أن تذکر…[2]؛
هشتمین امام و پیشوا، علی بن موسی الرضا (ع) است. وی شخصی کریم، بزرگوار، با ابّهت و با وقار بود. پدرش موسی بن جعفر او را بسیار دوست میداشت. گفته شده: علی بن موسی هزار بنده را در راه خدا آزاد کرد. آن حضرت اهل وضو و طهارت و پاکی و اهل نماز شب بوده است به گونهای که برای هر نماز شب وضو میگرفت و تا صبح مشغول عبادت و بندگی بود. برخی از اطرافیان حضرت میگویند: هر گاه امام رضا (ع) را میدیدیم یاد این آیهی قرآن میافتادیم «قَلیلاً مِنَ اللَّیْلِ ما یَهْجَعُون…»؛ اندکی از شب را میخوابند[3].
بعضی نیز در مورد وی گفتهاند: علی بن موسی [در دوران خویش] بر تمام اهل بیت برتری داشته و از جایگاه ویژهای برخوردار بوده است. پیروان و یاران بسیار و استدلالهای او پایههای محکم و استوار داشته است. مناقبش والا و اوصافش عالی و اخلاق و روحیاتش هاشمی و سجایای وی نبوی و پیامبرگونه است. کرامات آن حضرت بیشمار و نیاز به بیان ندارد.
عباس بن علی بن نور الدین مکّی حسینی موسوی شافعی (1180 هـ. ق)
فضائل علي بن موسی الرضا لیس لها حَدٌّ و لا یَحْصُرها عَدّ و لله الأمر مِنْ قَبْلُ و مِنْ بَعْدُ …[4]؛
فضایل علی بن موسی هیچ حد و اندازهای ندارد و شمردنی نیست.
منبع: کتاب امام رضا علیه السلام به روایت اهل سنت – محمدمحسن طبسی
[1]– ذاریات، آیه 17.
[2]– الإتحاف بحبّ الأشراف، ص 312 – 313.
[3]– گفتنی است در کتب امامیه این جریان را به برادر امام رضا ع، محمّد بن موسی نسبت دادهاند. ر. ک: شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 245.
[4]– نُزْهة الجلیس و منیة الأدیب الأنیس، ج 2، ص 105.
