اي تشنه‌لب باده‌ي عرفانِ خرابات!
خواهي كه شوي همدم خاصان خرابات
همّت طلب از نعره‌ي مستان سحرخيز[1]
تا ره دهدت در صف رندان خرابات
از آينه‌ي دل بزدا زنگ تعلّق
تا جان شودت لايق جانان خرابات
از ما و مني بگذر و از نفس بپرهيز
كاين هر دو صفت نامده شايان[2] خرابات
هر بوالهوسي، مَحرم مي‌خانه نگردد
هر سر نسزد درخورِ سامان خرابات
گر در طلب پير خرابات، خرابي
دست تو و دامان گدايان خرابات
درويشي و شاهيّ و فقيريّ و اميري
يكسان بُوَد اندر بر خوبان خرابات
آن گونه كه بي نيش، ميسّر نشود نوش
شيريني وصل است به هجران خرابات
در راه طلب، گام نِه و عذر مياور
از آبله‌ي پاي و بيابان خرابات
گيرم كه در اين راه به پاي دل و جانت
رنجي رسد از خار مغيلان خرابات
هر چند ببارد به سرت سنگ ملامت
در كوچه و بازار و خيابان خرابات
هرگز مكن انديشه ز غوغاي رقيبان
مردانه بزن در صف رندان خرابات
احياگر انفاس هزاران چو مسيحاست
عطر نفس باده‌گساران خرابات
رمز مي و مي‌خانه و مي‌خواره و مستي
رطل و قدح و نعره‌ي مستان خرابات
از دير مغان و مغ و مغبچّه و ساقي
از شاهد سرمست و غزل‌خوان خرابات
صهبا و اياغ و خم و خم‌خانه و ساغر
دردي‌كش و پيمانه و پيمان خرابات
از قلقل[3] ميناي مي و غلغل مستان
وز عربده‌ي باده‌پرستان خرابات
از بربط و سارنگ[4] و رباب و دف و تنبور
رقص و غزل و مطرب و الحان خرابات
از عاشق و معشوقه و دل‌داده و دل‌دار
خورشيد رخ و زلف پريشان خرابات
از سرو قد و سيم سُرين[5]، ساعد سيمين
دُرج گهر و حقّه‌ي مرجان خرابات
از موي ميان، ميم دهان، نرگس فتّان
عنّاب لب و پسته‌ي خندان خرابات
از غبغب سيمين و بر و دوش و بناگوش
چاه ذقن و سيب زنخدان خرابات
از نرگس سحّار و از آن طرّه‌ي طرّار
وز زنگي خال و صف مژگان خرابات
از لعل لب و عقرب جرّاره‌ي[6] گيسو
وز خضر خط و چشمه‌ي حيوان خرابات
ني محتسب و شيخ و نه زاهد ببرد پي
نه «احمدي» بي سر و سامان خرابات
خورشيد مي از مشرق ساغر شده طالع
بر مطلع خورشيد درخشان خرابات:
::تجديد مطلع::
اي ساقي مه‌طلعت خندان خرابات!
ده باده‌ي نابم زخمستان خرابات
زان باده كه جوشيده به مي‌خانه‌ي وحدت
مست آمده زو سدره نشينان خرابات
زان باده كه پيش از اثر خلقت آدم
بنياد دو عالم شد و بنيان خرابات
زان باده كه آدم شده مسجود ملايك
هم نوح نبي رسته ز توفان خرابات
زان باده كه از وي شده برداً و سلاما
از بهر خليل، آتش سوزان خرابات
زان باده كه بينا شده چشم پدر پير
از پيرهن يوسف كنعان خرابات
زان باده كه بگرفته عصا و يد بيضا
از رشحه‌ي او موسي عمران خرابات
زان باده كه ادريس و مسيحا ز سر فخر
بر چرخ چهارم زده ايوان خرابات
زان باده كه خال لب او برده به تاراج
دين و دل سردار جماران خرابات
زان باده كه ته جرعه‌كش جام ولايش
ميثم شد و بوذر شد و سلمان خرابات
زان مي كه ز «خيراً يرهْ»، «شرّاً يرهُ» او
بَدْوي به سر، افسر زده ز ايقان خرابات
زان باده كه از ساقي‌اش آموخته جبريل
علم وادب و حكمت و عرفان خرابات
مقصود من از باده، ولا هست و تولّي
بر ذيل ولاي شه مردان خرابات
داماد نبي، شير خدا، همسر زهرا
آن نقطه‌ي پرگار به دوران خرابات
شاهي كه خدايش شده وصّاف به قرآن
روح القدسش طفل دبستان خرابات
المنّة للَّـه كه به گلزار ثنايش
نطقم شده گويا و غزل‌خوان خرابات:
::تجديد مطلع::
ساقي! بده پيمانه به پيمان خرابات
بر تهنيت ختم رسولان خرابات
كاينك به رسول عربي آمده ابلاغ
زيبنده و شايسته و شايان خرابات
در حجّ وداع نبي از ذروه‌ي اعلي
جبريل امين آمده مهمان خرابات
گفتا به رسول دو سرا كاي شه لولاك!
اي خاك درت افسر شاهان خرابات!
اي جان جهان! جان دوعالم به فدايت!
عالم همه چون جسم و تويي جان خرابات
شاها! ز خدايت شده تأكيد كه برگير
بر نصب علي از همه پيمان خرابات
في الفور علي را به خلافت بنما نصب
كاين واجب فوري است به برهان خرابات
بر منزل مقصود رسان بار رسالت
تأخير مكن، اي شه خوبان خرابات!
بلّغ و بما اُنزِل مِن رّبك اِعمَل
اي سيّد و سالار رسولان خرابات!
وان گه ز منادي، حسب الامر پيمبر
بر رفته و آينده شد اعلان خرابات
در دم ز جهاز شتران، منبري آمد
بر پا به برِ منبع احسان خرابات
پا بر سر منبر بنهاد آن شه كونين
بر حمد خدا شد شكرافشان خرابات
وان گه ز پي خطبه‌ي غرّا شه بطحا
رو كرد به آن جمع خروشان خرابات
كآيا نه من اولي به شما؟ جمله به يك بار
گفتند به آن خسرو خوبان خرابات:
الحق كه تويي سرور و سردار و سزاوار
داريم بر امرت همه اذعان خرابات
بگْرفت كمربند علي، برد به بالا
ديدش همه چون نيّر تابان خرابات
فرمود: به هر كس كه منم مهتر و مولا
اينك علي‌اش قايد ذيشان خرابات
گفتند «بَخا بَخ» همه از عالي و داني
در مدح گل گلشن عمران خرابات
بگْرفت سپس از همه اقوام و قبايل
بر دست علي، بيعت شايان خرابات
اي مرگ برآنان كه ببستند و شكستند
از بعد نبي، يكسره پيمان خرابات!
رحمت به كساني كه به هر دوره و ايّام
جان داده و نگسسته ز جانان خرابات!
اي شير حق! اي دست خدا! عيد غدير است
عيدي ز تو خواهند گدايان خرابات
عيد آمده؛ از لطف بده عيدي ما را
حقّ خلفت شاه شهيدان خرابات!
بر ملّت آواره‌ي ما يك نظر از لطف
برحُرمت سقّاي يتيمان خرابات!
بر مجلس ما گوشه‌ي چشمي ز عنايت
حقّ عليِ اصغر عطشان خرابات!
بر «احمدي» بي سر و سامان پريشان
بخشا ز كرامت، سر و سامان خرابات
[1]. وامي از فروغي بسطامي:
همّت طلب از باطن پيران سحرخيز
زيرا كه يكي را ز دو عالم طلبيدند.
[2]. سزاوار، شايسته.
[3]. آواز شراب را گفته‌اند كه از گلوي صراحي بيرون مي‌آيد. نام سازي است.
[4]. نام يك نوع ساز است.
[5]. نشستن‌گاه آدمي، كَفَل.
[6]. نوعي از عقرب زرد و درشت كه دُمش را بر زمين مي‌كشد و زهر شديدي دارد؛ كنايه از زلف معشوق.