علي بن عيسي اربلي در کشف الغمه خویش روايتي را نقل مي‌كند كه شخصي نزد امام باقر علیه‌السلام می‌رود و از او در رابطه با زیور انداختن به شمشیر سؤال می‌کند. امام باقر علیه‌السلام نیز پاسخ می‌دهند که اشکالی ندارد. سپس ادامه می‌دهند: «چقدر شمشیر ابابکر صدیق زیبا بود»! آن شخص که از این کلام حضرت متعجب شده بود، دوباره از حضرت می‌پرسد: «شما فرمودید ابابکر صدیق»؟!!! حضرت سریعاً از جایشان بلند می‌شوند، رو به قبله می‌ایستند و بعد می‌فرمایند: آری صدیق؛ پس هر کس به ابابکر صدیق نگوید، خداوند قولش را در دنیا و آخرت تصدیق نمی‌نماید[1]. پاسخ : اولاً: اين روايت را مرحوم اربلي از كتاب‌هاي اهل سنت نقل مي‌كند چنانچه اين روايت در هيچ يك از كتاب‌هاي شيعه يافت نمي‌شود ؛ بنابراين براي ما ارزشي ندارد. ثانياً: در خود همين روايت كه در كتاب سير اعلام النبلاء آمده، در سند روايت شخصي به نام محمد بن علي بن حبيش وجود دارد كه مجهول است و در هيچ يك از كتاب‌هاي رجالي اهل سنت نامي از وي برده نشده است. ثالثاً: بر فرض صحت، اين حديث در زمان دودمان بني اميه صادر شده است كه اگر وضعيت آن زمان به خوبي درك شود، مسأله حل خواهد شد. چراکه بني اميه و بعد از آنها بني العباس، آنچنان عرصه را بر شيعيان تنگ كرده بودند كه حتي دستور صادر شده بود، هر كسي اسمش علي باشد، او را از دم تيغ بگذرانند؛ چنانچه بسياري از علماي اهل سنت نیز آن را نقل كرده‌اند[2]
در چنين وضعيتي كاملاً منقطي است كه چنين رواياتي از باب تقيه و براي حفظ جان شيعيان صادر شده باشد؛ به خصوص كه راوي آن عروة بن عبد الله از مخالفين سر سخت اهل بيت و از طرفداران بني اميه بوده است .
.[1] « و عن الإمام الخامس محمد بن على بن الحسين الباقر ، عن عروة بن عبدالله قال : سالت أبا جعفر محمد بن على (علیه‌السلام) عن حلية السيف ؟ فقال : لا بأس به ، قد حلى أبوبكر الصديق سيفه ، قال : قلت : و تقول الصديق ؟ فوثب وثبة ، و استقبل القبلة ، فقال : نعم الصديق ، فمن لم يقل الصديق فلا صدق الله له قولاً فى الدنيا و الآخرة» كشف الغمة للاربلى : 2/147
.[2] «كانت بنو أمية إذا سمعوا بمولود اسمه علي قتلوه» ر.ک: تهذيب التهذيب – ابن حجر – ج 7 – ص 281 و سير أعلام النبلاء – الذهبي – ج 5 – ص 102 و تهذيب الكمال – المزي – ج 20 – ص 429 و تاريخ مدينة دمشق – ابن عساكر – ج 41 – ص 481 و … .