نقش زنان در يارى حضرت
گفتنى است در مواردى كه يارى كردن مربوط به حالت جنگ و قيام و جهاد باشد، طبيعى است كه مردان بايد حضور فعالانه ترى داشته باشند ؛ چرا كه خداوند با توجه به ويژگى هاى جسمى و روحى زنان و مردان، وظايف و تكاليف را قرار مى دهد و ويژگى ها و مشكلات جنگ، به گونه اى است كه نه با جسم زن سازگارى دارد و نه با روح او همخوانى، لذا وظيفه جهاد از دوش آنان برداشته شده است، مگر در زمان ضرورت.
در روايتى هم كه به حضور سيزده زن اشاره شده بود، آمده كه آنان همان گونه كه همراه رسول خدا بودند فعاليت خواهند كرد. جالب اين است كه اين بانوان، از جمله كسانى اند كه از دنيا رفته اند و در زمان ظهور باز خواهند گشت و به فعاليت هايى چون مداواى مجروحان و سرپرستى بيماران خواهند پرداخت.
طبرى در دلائل الامامة از امام صادق (علیه السلام) نقل كرده كه كه اين سيزده زن عبارت اند از: قنواء دختر رشيد هجرى، ام ايمن، حبابه واليه، سميه، زبيده ام خالد، ام سعيد حنفيه، ام خالد جهنيه و…[1].
بر اين اساس يارى رساندن زنان به حضرت، تنها منحصر به جبهه جنگ و شهادت نيست، بلكه عرصه هاى مختلفى چون عرصه فرهنگ، تربيت، اجتماع، و… را نيز در بر مى گيرد. حوزه هايى كه در آنها ميدان يارى براى زنان، حفظ كرامت زن باز است و قطعا آنان در حكومت حضرت، مى توانند در اين عرصه ها نقش داشته باشند ؛ به عنوان نمونه در زمان فعاليت دجال، عده اى از زنان به يارى او مى شتابند و او را تبليغ مى كنند ؛ اما در مقابل بانوان مسلمانى قرار دارند كه بر ضد دجال فعاليت دارند.
ابوسعيد خدرى مى گويد: «هر جا دجال قصد مى كند به آنجا برود، زنى به نام لئيبه (طيتبه)، پيش از او خود را به آنجا مى رساند و مى گويد دجال به سوى شما مى آيد، از او دورى جوييد و از عاقبت كارش برحذر باشيد».[2]
پی نوشت ها
[1] – دلائل الامامة، ص 314.
[2] – كنزالعمال، ج 14، ص 602 ؛ فتن ابن حماء، ص 151.