امام: اگر پدرش مى‌توانسته روزه‌ها را قضا كند، بر پسر بزرگتر واجب است كه آنها را به جا آورد و يا براى او اجير بگيرد.[1]
آيات عظام بهجت، صافى و فاضل: بنا بر احتياط واجب بر پسربزرگ‌تر واجب است كه آنها را به‌جا آورد و يا براى او اجير بگيرد؛ هر چند پدرش نمى‌توانسته روزه‌ها را قضا كند.[2]
آيه اللّه تبريزى: اگر پدرش مى‌توانسته روزه‌ها را قضا كند، بنابر احتياط واجب بر پسر بزرگتر – تا جايى كه براى او مشقّت و حرج نداشته باشد – واجب است آنها را به جا آورد و يا براى او اجير بگيرد.[3]
آيات عظام خامنه‌اى، سيستانى، مكارم و نورى: اگر ترك روزه‌ها بر اثر نافرمانى بوده است، قضاى آنها بر پسر بزرگتر واجب نيست (البته احتياط مستحب آن است كه قضا كند).[4]
آيه اللّه وحيد: اگر پدرش مى‌توانسته روزه‌ها را قضا كند، بنابر احتياط واجب بر پسر بزرگتر واجب است كه آنها را به جا آورد و يا براى او اجير بگيرد.[5]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – توضيح المسائل مراجع، م 1390، 1712.
[2] – صافى، فاضل، توضيح المسائل مراجع، م 1390، 1712 ؛ بهجت، وسيله النجاه، ج 1، م 916، 1177.
[3] – تبريزى، توضيح المسائل مراجع، م 1390، 1712.
[4] – سيستانى، توضيح المسائل مراجع، م 1390 و 1712 ؛ خامنه اى، اجوبة الاستفتاآت، س 547 ؛ توضيح المسائل مراجع، م 1390، 1712 ؛ مكارم، توضيح المسائل مراجع، م 1390، 1712.
[5] – وحيد، توضيح المسائل، م 1398، 1720.