آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: اگر كسى نمى تواند وارد آن مكان شود و آنان بترسند كه به حرام بيفتند، ماندنشان در آنجا حرام است.[1]
آيه اللّه صافى: اگر كسى نمى تواند وارد آن مكان شود، ماندن آنان در آنجا حرام است ؛ هر چند احتمال فساد ندهند و به گفت و گوهاى علمى و ضرورى مانند آن بپردازند.[2]
آيه اللّه مكارم: اگر كسى نمى تواند وارد آن مكان شود، بنابر احتياط واجب ماندن آنان در آنجا حرام است ؛ هر چند احتمال فساد ندهند و به گفت و گوهاى علمى و ضرورى و مانند آن بپردازند.[3]
آيات عظام بهجت، سيستانى و وحيد: اگر احتمال فساد برود، ماندن آنها در آنجا حرام است ؛ هر چند طورى باشد كه كس ديگر بتواند وارد شود.[4]
آيات عظام فاضل و تبريزى: اگر كسى نمى تواند وارد آن مكان شود ؛ در صورتى كه احتمال فساد برود، ماندنشان در آنجا حرام است.[5]
پی نوشت ها
[1] – توضيح المسائل مراجع، م 2445 ؛ نورى، توضيح المسائل، م 2441 و خامنه اى، استفتاء، س 627.
[2] – توضيح المسائل مراجع، م 2445.
[3] – توضيح المسائل مراجع، م 2445.
[4] – توضيح المسائل مراجع، م2445 ؛ وحيد، توضيح المسائل، م2454 ؛ دفتر: آية اللّه بهجت.
[5] – توضيح المسائل مراجع، م2445.