آیات عظام امام، تبریزى، سیستانى، فاضل، نورى و وحید: خیر، جایز نیست بیشتر از مقدار قرض، از او دریافت كند.[1]
آیات عظام بهجت و خامنه اى: خیر، طلبكار تنها باید اصل طلب خود را دریافت كند و حق ندارد قیمت كاهش ارزش پول را بگیرد ؛ مگر آنكه فاصله طولانى و تفاوت فاحش باشد كه در این صورت بنا بر احتیاط واجب، باید مصالحه كنند.[2]
آیه اللّه صافى: خیر، جایز نیست بیشتر از مقدار قرض از او دریافت كند ؛ ولى اگر قرض دهنده، مطالبه مى كرده و قرض گیرنده با وجود قدرت بر پرداخت بدهى خود، كوتاهى كرده است ؛ باید ضرر قرض دهنده را از این جهت جبران كند و احتیاط آن است كه با هم مصالحه كنند.[3]
آیات عظام مكارم و نورى: اگر فاصله زمانى به قدرى زیاد باشد كه ارزش پول فوق العاده كاهش یابد – به طورى كه در نظر عرف اداى قرض محسوب نشود (مانند بدهكارى هاى مربوط به ده، بیست سال قبل) – باید معادل روز در نظر گرفته شود و یا لااقل مصالحه گردد.[4]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی
[1] – امام، استفتاءات، ج 3، احكام مهريه، س 17 ؛ سيستانى، Sistani.org، مهريه و قرض ؛ خامنهاى، اجوبة الاستفتاءات، س 1772 ؛ فاضل، جامعالمسائل، ج 1، س 1177 و 1490 و 1031 ؛ نورى، استفتاءات، ج 2، س 446 ؛ تبريزى، استفتاءات، س 1649 و 1263 و دفتر: بهجت، و وحيد.
[2] – خامنهاى، استفتا، س 227 و دفتر: بهجت.
[3] – صافى، جامع الاحكام، ج 2، س 1965.
[4] – نورى، استفتاءات، ج 1، س 636 و 637 و مكارم، استفتاءات، ج 1، س 657، 659.